رمان پسران بد

#پسران_بد__پارت_114

- نميشد اينو همون روز بهم بگي؟!

حامي – اون روز هر چي رو که لازم بود گفتم، بايد حواستو بيشتر جمع مي کردي.من ديگه بايد برم...بعد مي بينمت.

- وايسا ! بايد حرف بزنيم، چي کار کنم که همه چي تموم بشه؟!

حامي بهم توجهي نکرد و زود رفت.رفتم توي محوطه دانشگاه و خودمو به شايان و بامداد رسوندم.

شايان – چي شد؟! چرا انقدر داغوني؟

- گفت مي دونه که ما مي دونيم دورگه ست...

شايان – اي بابا ! نکنه بياد ازمون انتقام بگيره؟!

بامداد – چرند نگو، مگه چي کار کرديم؟!

- مسئله ي اصلي اينه که بهم نگفت بايد چي کار کنم تا اين قائله ختم بشه.

شايان – يعني به نظرت مي دونه؟!

- صد در صد.

شايان – از کجا مي دوني؟!

کل مسير رو تا نزديکاي خونه ي شايان پياده طي کرديم و منم توي اون مدت ماجراي شب قبل رو براشون تعريف کردم و اونا هم کم کم قانع شدن که يه سر ِ ماجرا به حامي و باباش ختم ميشه.وقتي به خونه ي شايان رسيديم خواستم ازشون خدافظي کنم و برگردم خونه که شايان، برخلاف هميشه ازم خواست پيششون بمونم.منم قبول کردم تا بعد از ظهر اونجا باشم ،با اينکه هنوز هم از دست بامداد شاکي بودم...

****

تمام بعد از ظهر تو خونه ي شايان خواب بودم.توي اين مدت هميشه احساس خستگي مي کردم و فرصت خوبي بود که يه خواب درست و حسابي داشته باشم.اينجوري حداقل خيالم راحت بود که شايان و بامداد هوامو دارن.

نزديک غروب حس کردم ديگه بايد از خواب بيدار شم اما واقعا حوصله نداشتم.بچه ها با فاصله ي کمي کنار من نشسته بودن و داشتن با همديگه حرف مي زدن و به خيال خودشون من خواب بودم و نمي شنيدم.ولي من معمولا چند دقيقه قبل از اينکه از خواب بيدار بشم تمام صداهاي اطراف رو مي شنوم.همچنان خودمو به خواب زدم و به حرفاشون گوش کردم... .

بامداد – گفتي تو کِي با داروين دوست شدي؟

شايان – پنجم ابتدايي.

بامداد – چه باحال، پس تو سه سال بيشتر باهاش دوست بودي... .


romangram.com | @romangram_com