رمان تلنگر سیاه

#تلنگر_سیاه_پارت_49

هنوز نفهمیدی که تنهایی گشتن تو این خونه عین مرگ می مونه ؟

با تعجب و ابروهایی بالا رفته گفتم ：

یعنی چی؟

نفسش رو پرشتاب به بیرون فرستاد که به دلیل فاصله ی کممون صورتم رو گرم کرد.و گفت：

ممکنه مثل دیشب یکی بیاد اون یکی پاتم چلاق کنه.

با چشمایی که تمسخر توشون موج میزد گفتم：

اونقدری صدام بلند هست که با صدام بیاید کمکم.

گفته بودم از پوزخند زدن پسرا متنفرم ؟ جوری که دوست داشت لبای کج شده ی داهی رو بهم بدوزم.

وقتی حالتم رو دید ، چشماش رو تو حدقه چرخوند و گفت ：

صدا تو این اتاقا وارد نمیشه خانوم جوان وگرنه موقعی که شما رو گاز گرفته بودن چند نفر دلخوش نمی گرفتن بخوابن.

با اینکه ضایع شده بودم ولی گفتم ：امم.. به هرحال من هر جا که بخوام میرم.

سرش رو ممتمد تکون داد و گفت：

به هر حاال ببین تواناییش رو داری یا نه ؟

حرصم گرفت جوری که بینیم رو به صورت خیلی عادی جمع کردم و چهره ام رو درهم کردم.

اینم یکی از شگردام بود و مطمئن بودم که جواب میده و همینطورم شد.

داهی با نفس,نفس گفت ：چیه چی شده ؟

ضایع بود دوباره هیجانی شده ولی به روی خودم نیاوردم و بعد از یه مکث نسبتا زیاد با صدایی بی جون گفتم ：برو.. برو فقط.

بهم نزدیک تر شد و گفت ：

برای چی ؟ چی شده ؟

تو دلم خنده ایی موذی کردم و گفتم ： اامم.. یعنی خودت نمی دونی؟

با تعجب و همون نفس نفس گفت：

romangram.com | @romangram_com