رمان پروانه ی من

#پروانه_ی_من_پارت_70

مودبانه جواب عذر خواهی ام را می دهد:این حرفا چیه خانوم..خیلی خسته بودم..این شد که گفتم امشب زود بخوابم..ولی مشکلی نیست..شما خودتون رو ناراحت نکنید.

لبخندی میزنم و می گم:والا.. بچه ها اصرار داشتن باهاتون هماهنگ کنم که این یکی دو روزی که اینجا هستن دیگه کاری نباشه و یکم بگردن.. به هر حال من عذر می خوام..از خواب بیدارتون کردم..

صدایش پر از آرامش به گوشم میرسد..

-ناراحتم می کنین اینقدر رسمی برخورد می کنین..پروانه خانوم..راحت باشین و هر وقت از شب و روز که خواستین تماس بگیرین...من راحتم..به فکر ناراحتی من نباشید..

مکثی کوتاه می کند و ادامه می دهد...

-من... صدای شما رو می شنوم خوشحال هم میشم...تازه..بهتر از قبل و با آرامش بیشتری هم می خوابم..

لحظه ای گرمم می شود..صدای من را می شنید خوشحال میشد؟ارامش می گرفت و بهتر از قبل هم می خوابید؟چه دلیلی داشت؟

انگار مکثم زیاد طولانی می شود که صدایم می کند و من اینبار حس می کنم که گونه هایم از این شرم سرخ می شود..

-پروانه خانوم...الــو..

به خودم می آیم و سعی می کنم صدایم چیزی را معلوم نکند...

-الوو.ببخشین..شما لطف دارین..فردا می بینیمتون دیگه..کاری با من ندارین؟!

-نه..فقط اینکه..مراقب خودتون باشین و به بچه ها هم سلام برسونید.

لبخندی میزنم و می گم:چشم..حتما.شبتون بخیر..

و وقتی که شب بخیر گفتن او را هم می شنوم نفس حبس شده ام را از سینه خارج می کنم.مسیح صدر..با رفتارها و حرف هایش باعث می شد که گاهی ذهنم درگیرش شود و من، از این درگیری ذهنم زیاد راضی نبودم...راضی نبودم که باز هم..

با شنیدن اسمم از زبان یاسی و همزمان باز شدن در اتاق و داخل آمدنش سعی می کنم فکرهایم را سروسامان بدهم و به چیزهای دیگری جز صدر و حرف های دوپهلویش فکر کنم.

romangram.com | @romangram_com