رمان خورشـیـد نیمــه شب

#خورشـیـد_نیمــه_شب_پارت_99


ﺑﺨﻮاﻧﻢ...‬ ‫ﻧﻪ ، ﺣﺘﯽ ﻧﻤﯽ ﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ ﺑﻪ ﺧﻮدم اﺟﺎزه ي اﯾﻦ ﮐﺎر را دﻫﻢ . ﻧﻪ اﮔﺮ ﻗﺮار ﺑﻮد آﯾﻨﺪه را ﺗﻐﯿﯿﺮ دﻫﻢ .‬ ‫ﺑﺪون اﯾﻨﮑﻪ ﻧﮕﺎﻫﻢ را از ﺟﻠﻮي ﮐﻼس ﺑﺮﮔﯿﺮم ، ﺳﺮم را ﮐﻤﯽ ﺑﻪ ﻃﺮف او

ﭼﺮﺧﺎﻧﺪم . ﯾﮏ ﺑﺎر ﺳﺮم را ﺗﮑﺎن دادم و ﺑﻌﺪ ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ .‬ ‫او دﯾﮕﺮ ﺑﺎ ﻣﻦ ﺣﺮف ﻧﺰد .‬ ‫ﺑﻌﺪ از ﻇﻬﺮ آن روز ، ﺑﻪ ﻣﺤﺾ ﺗﻤﺎم ﺷﺪن ﻣﺪرﺳﻪ و اﺟﺮاي ﻧﻘﺸﻢ ، ﻣﺜﻞ روز ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺗﺎ ﺳﯿﺎﺗﻞ

دوﯾﺪم . ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯽ رﺳﯿﺪ وﻗﺘﯽ روي زﻣﯿﻦ ﺑﻪ‬ ‫ﭘﺮواز در ﻣﯽ آﻣﺪم و ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ در اﻃﺮاﻓﻢ ﺳﺒﺰ و ﻣﺒﻬﻢ ﻣﯽ ﺷﺪ ، اﻧﺪﮐﯽ ﺑﻬﺘﺮ ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ از ﭘﺲ درد ﮐﺸﯿﺪن ﺑﺮآﯾﻢ .‬ ‫اﯾﻦ دوﯾﺪن ﺗﺒﺪﯾﻞ ﺑﻪ

ﻋﺎدت روزاﻧﻪ ام ﺷﺪ .‬ ‫آﯾﺎ ﻋﺎﺷﻖ او ﺑﻮدم ؟ اﯾﻦ ﻃﻮر ﻓﮑﺮ ﻧﻤﯽ ﮐﺮدم . ﻧﻪ ﻫﻨﻮز . ﻧﮕﺎه اﺟﻤﺎﻟﯽ آﻟﯿﺲ ﺑﻪ آن آﯾﻨﺪه ﻣﺮا رﻫﺎ ﻧﻤﯽ ﮐﺮد و ﻣﯽ دﯾﺪم ﮐﻪ اﻓﺘﺎدن در دام ﻋﺸﻖ‬ ‫ﺑﻼ ﭼﻘﺪر راﺣﺖ

اﺳﺖ . دﻗﯿﻘﺎً ﻣﺜﻞ ﺳﻘﻮط : ﺑﯽ اﺧﺘﯿﺎر . اﮔﺮ ﻋﺎﺷﻖ او ﻧﻤﯽ ﺷﺪم ﺳﻘﻮط ﻧﻤﯽ ﮐﺮدم- ﺧﻮدم را از ﭘﺮﺗﮕﺎه ﺑﺎﻻ ﻣﯽ ﮐﺸﯿﺪم ، ﮐﺎر‬ ‫ﻃﺎﻗﺖ ﻓﺮﺳﺎﯾﯽ ﺑﻮد اﻧﮕﺎر ﺑﯿﺶ از ﯾﮏ ﻓﻨﺎﭘﺬﯾﺮ ﻗﺪرت ﻧﺪاﺷﺘﻢ

.‬ ‫ﭼﯿﺰي ﺑﯿﺶ از ﯾﮏ ﻣﺎه ﻧﮕﺬﺷﺘﻪ ﺑﻮد ، و ﻫﺮروز ﺳﺨﺖ ﺗﺮ ﻣﯽ ﺷﺪ . اﯾﻦ ﺑﺮاي ﻣﻦ ﺑﯽ ﻣﻌﻨﯽ ﺑﻮد- ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺑﻮدم ﺗﺎ ﺑﺮ آن ﭼﯿﺮه ﺷﻮم ، ﺗﺎ ﺑﺮاﯾﻢ‬ ‫آﺳﺎن ﺷﻮد . اﺣﺘﻤﺎﻻً ﻣﻨﻈﻮر آﻟﯿﺲ ﻫﻤﯿﻦ

ﺑﻮد ، وﻗﺘﯽ ﮐﻪ ﭘﯿﺶ ﺑﯿﻨﯽ ﮐﺮد ﮐﻪ ﻣﻦ ﻗﺎدر ﻧﺨﻮاﻫﻢ ﺑﻮد از او دور ﺑﻤﺎﻧﻢ . او اﻓﺰاﯾﺶ درد را دﯾﺪه ﺑﻮد .‬ ‫وﻟﯽ ﻣﻦ ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ از ﭘﺲ درد ﺑﺮآﯾﻢ .‬ ‫ﻧﻤﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻢ آﯾﻨﺪه ي ﺑﻼ را ﻧﺎﺑﻮد ﮐﻨﻢ .

اﮔﺮ ﺳﺮﻧﻮﺷﺘﻢ اﯾﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻋﺎﺷﻖ او ﺑﺎﺷﻢ ، دوري ﮐﺮدن از او ﮐﻢ ﺗﺮﯾﻦ ﮐﺎري ﻧﺒﻮد ﮐﻪ ﻣﯽ ﺷﺪ ﺑﺮاﯾﺶ‬ ‫اﻧﺠﺎم دﻫﻢ ؟‬ ‫ﻫﺮﭼﻨﺪ اﺟﺘﻨﺎب از او ﺑﻪ ﺳﺨﺘﯽ ﺑﺮاﯾﻢ ﻗﺎﺑﻞ ﺗﺤﻤﻞ ﺑﻮد . ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ

واﻧﻤﻮد ﮐﻨﻢ ﮐﻪ او را ﻧﺎدﯾﺪه ﻣﯽ ﮔﯿﺮم و ﻫﺮﮔﺰ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ او ﻧﮕﺎه ﻧﮑﻨﻢ .‬ ‫ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ واﻧﻤﻮد ﮐﻨﻢ ﮐﻪ ﻫﯿﭻ ﻋﻼﻗﻪ اي ﺑﻪ او ﻧﺪارم . وﻟﯽ اﯾﻦ ﻓﻘﻂ ﺗﻈﺎﻫﺮ ﺑﻮد و واﻗﻌﯿﺖ ﻧﺪاﺷﺖ .‬ ‫ﻫﻨﻮز ﺣﻮ

اﺳﻢ ﺑﻪ ﻫﺮ ﻧﻔﺴﯽ ﮐﻪ ﻣﯽ ﮐﺸﯿﺪ ﺑﻮد ، ﻫﺮ ﮐﻠﻤﻪ اي ﮐﻪ ﻣﯽ ﮔﻔﺖ .‬ ‫زﺟﺮﻫﺎﯾﻢ را ﺑﻪ ﭼﻬﺎر دﺳﺘﻪ ﺗﻘﺴﯿﻢ ﮐﺮده ﺑﻮدم .‬ ‫اوﻟﯽ آﺷﻨﺎ ﺑﻮد . ﺑﻮي او و ﺳﮑﻮﺗﺶ . ﯾﺎ ﺑﻬﺘﺮ ﺑﮕﻮﯾﻢ- ﭼﺮا ﮐﻪ ﻣﻘﺼﺮ

ﺧﻮدم ﺑﻮدم- ﺗﺸﻨﮕﯽ و ﮐﻨﺠﮑﺎوي ﻣﻦ .‬ ‫ﻋﻄﺶ ﻗﺪﯾﻤﯽ ﺗﺮﯾﻦ ﺷﮑﻨﺠﻪ ام ﺑﻮد . ﺣﺎﻻ ﻋﺎدت ﺷﺪه ﺑﻮد ﮐﻪ در ﮐﻼس زﯾﺴﺖ ﺷﻨﺎﺳﯽ اﺻﻼً ﻧﻔﺲ ﻧﮑﺸﻢ . ﻣﺴﻠﻤﺎً ﻫﻤﯿﺸﻪ ﯾﮏ اﺳﺘﺜﻨﺎ وﺟﻮد‬ ‫

داﺷﺖ- زﻣﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﻣﺠﺒﻮر ﺑﻮدم ﺑﻪ ﺳﻮاﻟﯽ ﺟﻮاب دﻫﻢ و اﻣﺜﺎل آن و ﺑﺮاي ﺣﺮف زدن ﺑﻪ ﺗﻨﻔﺲ ﻧﯿﺎز داﺷﺘﻢ . ﻫﺮﮔﺎه ﻃﻌﻢ ﻫﻮاي اﻃﺮاف آن دﺧﺘﺮ‬ ‫را ﻣﯽ ﭼﺸﯿﺪم ، ﻣﺜﻞ روز اول ﺑﻮد- آﺗﺶ

romangram.com | @romangram_com