#خورشـیـد_نیمــه_شب_پارت_96
ﺳﺨﺖ ﺷﺪ . ﺟﺎﺳﭙﺮ ﺑﻪ آراﻣﯽ ﮔﻔﺖ : » ﻧﻪ ، ﻣﻮاﻓﻘﻢ . اﮔﻪ آﻟﯿﺲ ﻓﻘﻂ دو راه ﻣﯽ ﺑﯿﻨﻪ- « » ﻧﻪ! « ﺻﺪاﯾﻢ ﻧﻪ ﻓﺮﯾﺎد ﺑﻮد ﻧﻪ ﻧﺎﻟﻪ ﻧﻪ ﮔﺮﯾﻪ ي از ﺳﺮ ﻧﺎ اﻣﯿﺪي، ﭼﯿﺰي ﺑﯿﻦ ﻫﺮ ﺳﻪ . » ﻧﻪ!
« ﻣﻦ ﺑﺎﯾﺪ ﻣﯽ رﻓﺘﻢ ، از ﻫﻤﻬﻤﻪ ي اﻓﮑﺎر دور ﻣﯽ ﺷﺪم- ﺑﯿﺰاري ﺣﻖ ﺑﺠﺎﻧﺒﺎﻧﻪ ي رزاﻟﯽ ، ﺷﻮخ ﻃﺒﻌﯽ ، ﺑﺮدﺑﺎري ﺑﯽ ﺣﺪ و اﻧﺪازه ي ﮐﺎرﻻﯾﻞ... ﺑﺪﺗﺮ از آﻧﻬﺎ : اﻋﺘﻤﺎد ﺑﻪ ﻧﻔﺲ آﻟﯿﺲ .
اﻋﺘﻘﺎد ﺟﺎﺳﭙﺮ ﺑﻪ اﻋﺘﻤﺎد او . از ﻫﻤﻪ ﺑﺪﺗﺮ : ﻣﺴﺮت ...ازﻣﻪ . ﻗﺪم ﺑﻪ ﺑﯿﺮون اﺗﺎق ﮔﺬاﺷﺘﻢ . ﻫﻨﮕﺎم رد ﺷﺪن ، ازﻣﻪ ﺑﺎزوﯾﻢ را ﻟﻤﺲ ﮐﺮد ، وﻟﯽ ﺣﺎﻟﺖ ﭼﻬﺮه اش را ﺗﺸﺨﯿﺺ ﻧﺪادم .
ﻗﺒﻞ از اﯾﻨﮑﻪ از ﺧﺎﻧﻪ ﺧﺎرج ﺷﻮم ﺷﺮوع ﺑﻪ دوﯾﺪن ﮐﺮده ﺑﻮدم . ﺑﺎ ﭘﺮﺷﯽ از رودﺧﺎﻧﻪ ﮔﺬﺷﺘﻢ و ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺟﻨﮕﻞ دوﯾﺪم . ﺑﺎز ﺑﺎران ﺷﺮوع ﺑﻪ ﺑﺎرﯾﺪن ﮐﺮده ﺑﻮد ، ﺑﻪ ﻗﺪري ﺷﺪﯾﺪ ﺑﻮد ﮐﻪ
ﻇﺮف ﭼﻨﺪ دﻗﯿﻘﻪ ﺧﯿﺲ ﺷﺪم . ﻣﺨﻔﯽ ﺷﺪن زﯾﺮ ﭼﺘﺮ آب را دوﺳﺖ داﺷﺘﻢ- ﺑﯿﻦ ﻣﻦ و ﺑﻘﯿﻪ ي دﻧﯿﺎ دﯾﻮاري ﻣﯿﮑﺸﯿﺪ . ﻣﺮا در ﺧﻮد ﭘﻨﺎه ﻣﯽ داد ، اﺟﺎزه ﻣﯽ داد ﺗﻨﻬﺎ ﺑﺎﺷﻢ . ﺑﻪ ﻃﺮف ﺷﺮق
رﻓﺘﻢ ، ﻣﺴﺘﻘﯿﻢ در ﻣﯿﺎن ﮐﻮﻫﺴﺘﺎن ، ﺗﺎ آﻧﺠﺎ ﮐﻪ ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ ﭼﺮاﻏﻬﺎي ﺷﻬﺮ ﺳﯿﺎﺗﻞ را از دور ﺑﺒﯿﻨﻢ . ﻗﺒﻞ از اﯾﻨﮑﻪ از ﻣﺮز ﺗﻤﺪن ﻋﺒﻮر ﮐﻨﻢ ﻣﺘﻮﻗﻒ ﺷﺪم . ﺧﯿﺲ ﺑﺎران ، ﺗﻨﻬﺎي ﺗﻨﻬﺎ ،
ﺑﺎﻻﺧﺮه ﺧﻮدم را ﻣﺠﺒﻮر ﮐﺮدم ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﻋﺎﻗﺒﺖ ﮐﺎرم ﺑﯿﻨﺪازم- ﭼﻄﻮر آﯾﻨﺪه را وﯾﺮان ﮐﺮده ﺑﻮدم . اول ، ﺗﺼﻮﯾﺮ آﻟﯿﺲ و آن دﺧﺘﺮ ﮐﻪ دﺳﺖ در دﺳﺖ ﯾﮑﺪﯾﮕﺮ اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮدﻧﺪ- اﻋﺘﻤﺎد و
دوﺳﺘﯽ از آن ﺗﺼﻮﯾﺮ ﻣﻮج ﻣﯽ زد . ﭼﺸﻢ ﻫﺎي درﺷﺖ ﺷﮑﻼﺗﯽ ﺑﻼ ﮔﺸﺎد ﻧﺸﺪه ﺑﻮد ، وﻟﯽ ﻫﻤﭽﻨﺎن ﭘﺮ از راز ﺑﻮد- در آن ﻟﺤﻈﻪ ، ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯽ آﻣﺪ رازﻫﺎي ﻣﺴﺮت ﺑﺨﺸﯽ ﺑﻮدﻧﺪ . او از
ﺑﺎزوﻫﺎي ﺳﺮد آﻟﯿﺲ ﮐﻨﺎر ﻧﮑﺸﯿﺪه ﺑﻮد . ﻣﻌﻨﺎي اﯾﻦ ﭼﻪ ﺑﻮد ؟ او ﭼﻘﺪر ﻣﯽ داﻧﺴﺖ ؟ در آن ﻟﺤﻈﻪ ي ﺑﯽ ﺣﺮﮐﺖ آﯾﻨﺪه ، او در ﻣﻮرد ﻣﻦ ﭼﻪ ﻓﮑﺮ ﻣﯽ ﮐﺮد ؟ و ﺑﻌﺪ ﺗﺼﺎوﯾﺮ دﯾﮕﺮ ، ﻫﻤﻪ
ﺷﺒﯿﻪ ﺑﻪ ﻫﻢ ، ﺣﺎﻻ رﻧﮓ وﺣﺸﺖ ﺑﻪ ﺧﻮد ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ . آﻟﯿﺲ و ﺑﻼ ، دﺳﺖ ﻫﺎﯾﺸﺎن ﻫﻨﻮز دور ﯾﮑﺪﯾﮕﺮ ﺣﻠﻘﻪ ﺑﻮد و ﮔﻮاﻫﯽ ﺑﺮ دوﺳﺘﯽ آﻧﻬﺎ . وﻟﯽ ﺣﺎﻻ آن دﺳﺘﻬﺎ ﺷﺒﯿﻪ ﻫﻢ ﺑﻮدﻧﺪ- ﻫﺮ دو
رﻧﮓ ﭘﺮﯾﺪه ﺑﻮدﻧﺪ ، ﺻﺎف و ﺻﯿﻘﻠﯽ ﻣﺜﻞ ﻣﺮﻣﺮ ، ﺑﻪ ﺳﺨﺘﯽ آﻫﻦ . ﭼﺸﻢ ﻫﺎي درﺷﺖ ﺑﻼ دﯾﮕﺮ ﺷﮑﻼﺗﯽ ﻧﺒﻮدﻧﺪ . ﻋﻨﺒﯿﻪ آن ﻗﺮﻣﺰ روﺷﻦ ﺗﮑﺎن دﻫﻨﺪه اي ﺑﻮد . رازﻫﺎي درون آن ﭼﺸﻢ
ﻫﺎ ﻏﯿﺮ ﻗﺎﺑﻞ ﻓﻬﻢ ﺑﻮد- رﺿﺎﯾﺖ ﯾﺎ ﭘﺮﯾﺸﺎﻧﯽ ؟ ﮔﻔﺘﻨﺶ ﻣﻤﮑﻦ ﻧﺒﻮد . ﭼﻬﺮه اش ﺳﺮد و ﻓﻨﺎﻧﺎﭘﺬﯾﺮ ﺑﻮد . ﺑﻪ ﺧﻮد ﻟﺮزﯾﺪم. ﻧﻤﯽ ﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ ﺳﻮال ﻫﺎي ﻣﺸﺎﺑﻪ و در ﻋﯿﻦ ﺣﺎل ﻣﺘﻔﺎوﺗﻢ را
romangram.com | @romangram_com