#خورشـیـد_نیمــه_شب_پارت_58
ﻫﻤﻪ ي ﻣﺎ ﺧﺼﻮﺻﯿﺎت ﺧﻮدﻣﻮن رو دارﯾﻢ. او دوﺑﺎره ﺧﻨﺪﯾﺪ. ﺑﺮﯾﻢ؟
او ﺑﻮي ﯾﮏ ﮔﻠﻪ ي ﮐﻮﭼﮏ از آﻫﻮ ﻫﺎي ﮐﻮﻫﯽ را ﺣﺲ ﮐﺮد. ﻫﺮﭼﻪ ﮐﻪ ﺑﻮد، اﺷﺘﯿﺎﻗﯽ ﺑﺮاي آن ﻧﺪاﺷﺘﻢ. در ﺣﺎل ﺣﺎﺿﺮ، ﺧﺎﻃﺮه ي ﺧﻮن آن دﺧﺘﺮ در ذﻫﻨﻢ ﺗﺎزه ﺑﻮد، ﭼﯿﺰي در دﻟﻢ ﭘﯿﭻ و
ﺗﺎب ﺧﻮرد. آﻫﯽ ﮐﺸﯿﺪم. » ﺑﺮﯾﻢ. « ﺑﻪ زور ﻓﺮو ﮐﺮدن ﺧﻮن ﺑﯿﺸﺘﺮ در ﮔﻠﻮﯾﻢ ﮐﻤﯽ ﺑﻪ ﻣﻦ ﮐﻤﮏ ﻣﯽ ﮐﺮد. ﻫﺮ دو ﺑﺮاي ﺷﮑﺎر آﻣﺎده ﺷﺪﯾﻢ و اﺟﺎزه دادﯾﻢ ﻋﻄﺮ ﻣﺎ را ﺑﻪ ﺳﻮي ﺧﻮد
ﺑﮑﺸﺎﻧﺪ. زﻣﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺎزﮔﺸﺘﯿﻢ ﻫﻮا ﺳﺮدﺗﺮ ﺷﺪه ﺑﻮد. زﻣﯿﻦ ﯾﺦ زده ﺑﻮد ؛ اﻧﮕﺎر ﮐﻪ ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ را ﺑﺎ ﻻﯾﻪ ي ﻧﺎزﮐﯽ از ﺷﯿﺸﻪ ﭘﻮﺷﺎﻧﺪه ﺑﻮدﻧﺪ- ﺑﺮگ ﻫﺎي ﺳﻮزﻧﯽ درﺧﺘﺎن ﮐﺎج،
ﺳﺎﻗﻪ ي ﺳﺮﺧﺲ ﻫﺎ، ﭼﻤﻦ روي زﻣﯿﻦ، ﺗﻤﺎﻣﺎً ﯾﺦ زده ﺑﻮد. زﻣﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﮐﺎرﻻﯾﻞ رﻓﺖ ﺗﺎ ﺑﺮاي اوﻟﯿﻦ ﺷﯿﻔﺖ ﮐﺎرش در ﺑﯿﻤﺎرﺳﺘﺎن ﺣﺎﺿﺮ ﺷﻮد ، ﻣﻦ ﮐﻨﺎر ﻧﻬﺮ ﻣﺎﻧﺪم و ﻣﻨﺘﻈﺮ ﻃﻠﻮع ﺧﻮ
رﺷﯿﺪ ﺷﺪم . آﻧﻘﺪر ﺧﻮن ﺧﻮرده ﺑﻮدم ﮐﻪ ﺑﺎد ﮐﺮده ﺑﻮدم ، وﻟﯽ ﻣﯽ داﻧﺴﺘﻢ ﮐﻪ ﻋﺪم ﺗﺸﻨﮕﯽ، وﻗﺘﯽ ﮐﻪ دوﺑﺎره در ﮐﻨﺎر آن دﺧﺘﺮ ﻣﯽ ﻧﺸﺴﺘﻢ ﮐﻤﯽ ﮐﻤﮏ ﻣﯽ ﮐﺮد. ﺑﻪ آب ﺗﯿﺮه، ﮐﻨﺎر ﺻﺨﺮه
ﻫﺎي ﯾﺨﯽ ﺧﯿﺮه ﺷﺪم. ﺧﻮﻧﺴﺮد و ﺑﯽ ﺣﺮﮐﺖ. ﮐﺎرﻻﯾﻞ ﺣﻖ داﺷﺖ. ﺑﻬﺘﺮ ﺑﻮد ﻓﻮرﮐﺲ را ﺗﺮك ﮐﻨﻢ. آﻧﻬﺎ ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ ﺑﺮاي ﻧﺒﻮد ﻣﻦ داﺳﺘﺎﻧﯽ ﺳﺮﻫﻢ ﮐﻨﻨﺪ. ﻣﺪرﺳﻪ ي ﺷﺒﺎﻧﻪ روزي در
اروﭘﺎ. ﻣﻼﻗﺎت ﻓﺎﻣﯿﻞ ﻫﺎي دور. ﻓﺮار ﻧﻮﺟﻮاﻧﺎﻧﻪ. داﺳﺘﺎن اﻫﻤﯿﺘﯽ ﻧﺪاﺷﺖ. ﻓﻘﻂ ﯾﮏ ﯾﺎ دوﺳﺎل ﺑﻮد و ﺑﻌﺪ آن دﺧﺘﺮ ﻧﺎﭘﺪﯾﺪ ﻣﯽ ﺷﺪ. ﺑﻪ زﻧﺪﮔﯿﺶ اداﻣﻪ ﻣﯽ داد- ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﺴﺖ زﻧﺪﮔﯽ اي ﺑﺮاي
اداﻣﻪ دادن داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ. ﺟﺎﯾﯽ ﺑﻪ ﮐﺎﻟﺞ ﻣﯽ رﻓﺖ، ﺑﺰرگ ﺗﺮ ﻣﯽ ﺷﺪ، ﺷﻐﻠﯽ دﺳﺖ و ﭘﺎ ﻣﯽ ﮐﺮد، اﺣﺘﻤﺎﻻً ﺑﺎ ﮐﺴﯽ ازدواج ﻣﯽ ﮐﺮد. ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ آن را ﺗﺼﻮر ﮐﻨﻢ- ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ او را
ﺑﺒﯿﻨﻢ ﮐﻪ ﺳﺮﺗﺎﭘﺎ ﺳﻔﯿﺪ ﭘﻮش، در ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ دﺳﺖ ﭘﺪرش را ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد، ﺷﻤﺮده ﻗﺪم ﺑﺮ ﻣﯽ داﺷﺖ. آن ﺗﺼﻮﯾﺮ، ﻋﺠﯿﺐ ﺑﺮاﯾﻢ دردﻧﺎك ﺑﻮد. ﻧﻤﯽ ﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ ﺑﻔﻬﻤﻢ. آﯾﺎ ﺣﺴﻮد ﺑﻮدم؟ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ
اﯾﻨﮑﻪ او آﯾﻨﺪه اي داﺷﺖ ﮐﻪ ﻣﻦ ﻫﺮﮔﺰ ﻧﻤﯽ ﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ؟ اﯾﻦ ﻫﯿﭻ ﻣﻔﻬﻮﻣﯽ ﻧﺪاﺷﺖ. ﺗﻤﺎم اﻧﺴﺎن ﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ اﻃﺮاف ﻣﻦ ﺑﻮدﻧﺪ ﻫﻤﭽﯿﻦ ﺗﻮاﻧﯽ داﺷﺘﻨﺪ- ﯾﮏ زﻧﺪﮔﯽ- و ﻣﻦ ﻫﯿﭻ
ﮔﺎه ﺑﻪ آﻧﻬﺎ ﻏﺒﻄﻪ ﻧﺨﻮرده ﺑﻮدم .
romangram.com | @romangram_com