#خورشـیـد_نیمــه_شب_پارت_59
ﺑﺎﯾﺪ او را ﺑﺎ آﯾﻨﺪه اش ﺗﻨﻬﺎ ﻣﯽ ﮔﺬاﺷﺘﻢ. دﯾﮕﺮ روي زﻧﺪﮔﯽ او رﯾﺴﮏ ﻧﻤﯽ ﮐﺮدم. اﯾﻦ ﮐﺎر درﺳﺖ ﺑﻮد. ﮐﺎرﻻﯾﻞ ﻫﻤﯿﺸﻪ راه درﺳﺖ را اﻧﺘﺨﺎب ﻣﯽ ﮐﺮد. ﺑﺎﯾﺪ ﺣﺎﻻ ﺑﻪ ﻧﺼﯿﺤﺖ او ﮔﻮش
ﻣﯽ دادم. ﺧﻮرﺷﯿﺪ از ﭘﺸﺖ اﺑﺮﻫﺎ ﻃﻠﻮع ﮐﺮد و ﻧﻮر ﺿﻌﯿﻒ آن ﺑﺎﻋﺚ درﺧﺸﯿﺪن ﺷﯿﺸﻪ ﻫﺎي ﯾﺨﯽ ﺷﺪ . ﻓﻘﻂ ﯾﮏ روز دﯾﮕﺮ. ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﯾﮏ ﺑﺎر دﯾﮕﺮ او را ﺑﺒﯿﻨﻢ. از ﭘﺴﺶ ﺑﺮ ﻣﯽ
آﻣﺪم. اﺣﺘﻤﺎﻻً ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ ﺑﻪ ﻧﺎﭘﺪﯾﺪ ﺷﺪﻧﻢ اﺷﺎره ﮐﻨﻢ ، داﺳﺘﺎن را ﺳﺮﻫﻢ ﻣﯽ ﮐﺮدم. آﺳﺎن ﻧﺒﻮد ؛ از ﻫﻤﯿﻦ ﺣﺎﻻ ﺑﻪ ﺑﻬﺎﻧﻪ ﻫﺎﯾﯽ ﺑﺮاي ﻣﺎﻧﺪن ﻓﮑﺮ ﻣﯽ ﮐﺮدم- ﮐﻪ ﺑﻪ ﺧﻮدم دو، ﺳﻪ، ﭼﻬﺎر
روز ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻓﺮﺻﺖ دﻫﻢ... وﻟﯽ ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﮐﺎر درﺳﺖ را اﻧﺠﺎم دﻫﻢ. ﻣﯽ داﻧﺴﺘﻢ ﮐﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻪ ﻋﻘﯿﺪه ي ﮐﺎرﻻﯾﻞ اﻋﺘﻤﺎد ﻣﯽ ﮐﺮدم. و ﻫﻤﯿﻦ ﻃﻮر ﻣﯽ داﻧﺴﺘﻢ ﮐﻪ در ﺷﺮاﯾﻄﯽ ﻧﺒﻮدم ﮐﻪ
ﺧﻮدم ﺗﺼﻤﯿﻢ درﺳﺖ را ﺑﮕﯿﺮم . در ﮐﺸﻤﮑﺶ ﺑﻮدم . ﭼﻘﺪر از اﯾﻦ اﮐﺮاه ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﮐﻨﺠﮑﺎوي وﺳﻮاس ﮔﻮﻧﻪ ام ﺑﻮد ، و ﭼﻘﺪر از آن ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ اﺷﺘﻬﺎي ﺑﺮﻃﺮف ﻧﺸﺪه ام ؟ ﺑﻪ داﺧﻞ رﻓﺘﻢ
ﺗﺎ ﺑﺮاي رﻓﺘﻦ ﺑﻪ ﻣﺪرﺳﻪ ﻟﺒﺎس ﻋﻮض ﮐﻨﻢ. آﻟﯿﺲ روي ﻟﺒﻪ ي ﭘﻠﻪ ﻫﺎي ﻃﺒﻘﻪ ي ﺳﻮم ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد و اﻧﺘﻈﺎر ﻣﻦ را ﻣﯽ ﮐﺸﯿﺪ. ﻣﺮا ﻣﺘﻬﻢ ﮐﺮد : ﺗﻮ ﺑﺎزم داري ﻣﯿﺮي . آه ﮐﺸﯿﺪم و ﺳﺮم
را ﺑﻪ ﻧﺸﺎﻧﻪ ي ﺟﻮاب ﻣﺜﺒﺖ ﺗﮑﺎن دادم .
اﯾﻦ دﻓﻌﻪ ﻧﻤﯽ ﺗﻮﻧﻢ ﺑﺒﯿﻨﻢ ﮐﻪ ﮐﺠﺎ داري ﻣﯿﺮي .
زﻣﺰﻣﻪ ﮐﺮدم : » ﻫﻨﻮز ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ﮐﺠﺎ ﻣﯽ ﺧﻮام ﺑﺮم. «
ﻣﯽ ﺧﻮام ﺑﻤﻮﻧﯽ.
ﺳﺮم را ﺗﮑﺎن دادم.
ﺷﺎﯾﺪ ﻣﻨﻮ ﺟﺎز1 ﺑﺘﻮﻧﯿﻢ ﺑﺎﻫﺎت ﺑﯿﺎﯾﻢ ، ﻫﺎ؟
romangram.com | @romangram_com