#خورشـیـد_نیمــه_شب_پارت_37
ﻣﯽ ﮐﺮد ﺣﺎﻻ ﮐﻪ ﻣﻦ از ﻫﻤﻪ ﺿﻌﯿﻒ ﺗﺮ ﺑﻮدم ، ﺧﻮدﺑﯿﻦ ﻧﺒﺎﺷﺪ ، وﻟﯽ ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ اﻧﺪﮐﯽ آن را ﺣﺲ ﮐﻨﻢ . » ﺑﺮو ﺧﻮﻧﻪ. آروم ﭘﯿﺶ ﺑﺮو . « اﻣﺖ ﻣﺨﺎﻟﻔﺖ ﮐﺮد : » ﻣﺴﺌﻠﻪ ي ﻣﻬﻢ ﭼﯿﻪ ؟
ﭼﻪ اوﻧﻮ ﺑﮑﺸﻪ و ﭼﻪ ﻧﮑﺸﻪ . ﺑﺎ ﻫﺮ دوﺗﺎش ﻣﯽ ﺗﻮﻧﻪ ﮐﻨﺎر ﺑﯿﺎد . « روزاﻟﯽ ﻏﺮوﻟﻨﺪي ﮐﺮد : » ﻣﻦ ﻓﻌﻼ ﻧﻤﯽ ﺧﻮام ﺟﺎ ﺑﻪ ﺟﺎ ﺑﺸﻢ . ﻧﻤﯽ ﺧﻮام از اول ﺷﺮوع ﮐﻨﻢ . ﺗﺎزه دارﯾﻢ از
دﺑﯿﺮﺳﺘﺎن ﺑﯿﺮون ﻣﯿﺮﯾﻢ ، اﻣﺖ . ﺑﺎﻻﺧﺮه . « ﮐﻢ ﮐﻢ داﺷﺘﻢ ﻣﻨﺼﺮف ﻣﯽ ﺷﺪم . ﻣﻦ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺘﻢ ، ﺷﺪﯾﺪاً ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﮐﻪ ﺑﺎ آن روﺑﻪ ﺷﻮم ﻧﻪ اﯾﻨﮑﻪ ﺑﺎزﻫﻢ از او ﻓﺮار ﮐﻨﻢ . وﻟﯽ از ﻃﺮﻓﯽ
ﻫﻢ دﻟﻢ ﻧﻤﯽ ﺧﻮاﺳﺖ زﯾﺎده روي ﮐﻨﻢ . ﺷﮑﺎر ﻧﺮﻓﺘﻦ ﺟﺎﺳﭙﺮ ﻫﻔﺘﻪ ي ﭘﯿﺶ ﯾﮏ اﺷﺘﺒﺎه ﺑﻮد ؛ آﯾﺎ اﯾﻦ ﻫﻢ ﺑﻪ ﻫﻤﺎن اﻧﺪازه ﻏﻠﻂ ﺑﻮد ؟ ﻣﻦ ﻧﻤﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺧﺎﻧﻮاده ام را از ﺑﯿﻦ ﺑﺒﺮم . ﻫﯿﭻ
ﮐﺪاﻣﺸﺎن ﺑﺮاي اﯾﻦ ﮐﺎر از ﻣﻦ ﺗﺸﮑﺮ ﻧﻤﯽ ﮐﺮدﻧﺪ . وﻟﯽ ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﮐﻪ ﺑﻪ ﮐﻼس زﯾﺴﺖ ﺷﻨﺎﺳﯽ ام ﺑﺮوم . ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﯾﮏ ﺑﺎر دﯾﮕﺮ ﺻﻮرت او را ﺑﺒﯿﻨﻢ . آن ﭼﯿﺰي ﺑﻮد ﮐﻪ ﺗﮑﻠﯿﻒ
ﻣﻦ را ﻣﺸﺨﺺ ﮐﺮد . آن ﺣﺲ ﮐﻨﺠﮑﺎوي . ﺑﺮاي داﺷﺘﻦ ﭼﻨﯿﻦ ﺣﺴﯽ ، از دﺳﺖ ﺧﻮدم ﻋﺼﺒﺎﻧﯽ ﺑﻮدم . ﻣﮕﺮ ﺑﻪ ﺧﻮدم ﻗﻮل ﻧﺪاده ﺑﻮدم ﮐﻪ اﺟﺎزه ﻧﺪﻫﻢ ﺳﮑﻮت اﻓﮑﺎر آن دﺧﺘﺮ ، ﺑﯽ ﺟﻬﺖ
ﻣﺮا ﺑﻪ او ﻋﻼﻗﻪ ﻣﻨﺪ ﮐﻨﺪ ؟ و ﺣﺎﻻ اﯾﻦ ﻣﻦ ﺑﻮدم ، ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﺑﯽ ﺟﻬﺖ ﻣﺠﺬوب او ﺷﺪه ﺑﻮد . ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺑﺪاﻧﻢ ﮐﻪ او ﺑﻪ ﭼﻪ ﭼﯿﺰي ﻓﮑﺮ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ . راه ذﻫﻦ او ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻮد ، وﻟﯽ ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ
ﺑﺴﯿﺎر ﮔﻮﯾﺎ ﺑﻮدﻧﺪ . ﻣﻤﮑﻦ ﺑﻮد ﺑﺘﻮاﻧﻢ آﻧﻬﺎ را ﺑﺨﻮاﻧﻢ.
آﻟﯿﺲ ﮔﻔﺖ : » ﻧﻪ رز ، ﻣﻦ واﻗﻌﺎً ﻓﮑﺮ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ ﻣﺸﮑﻠﯽ ﭘﯿﺶ ﻧﻤﯿﺎد . داره... ﺛﺎﺑﺖ ﺗﺮ ﻣﯽ ﺷﻪ . ﻣﻦ ﻧﻮد و ﺳﻪ درﺻﺪ ﻣﻄﻤﺌﻨﻢ ﮐﻪ اﮔﻪ اون ﺑﺮه ﺳﺮ ﮐﻼس اﺗﻔﺎق ﺑﺪي ﻧﻤﯽ اﻓﺘﻪ . « او ﺑﺎ
ﮐﻨﺠﮑﺎوي ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﮕﺎه ﮐﺮد ، ﻣﺘﻌﺠﺐ ﺑﻮد ﮐﻪ ﭼﻪ ﺗﻐﯿﯿﺮي در ذﻫﻦ ﻣﻦ رخ داده ﮐﻪ ﺗﺼﺎوﯾﺮ او از آﯾﻨﺪه را ﺑﯽ ﺗﻐﯿﯿﺮ ﻧﮕﻪ داﺷﺘﻪ اﺳﺖ . آﯾﺎ ﮐﻨﺠﮑﺎوي ﺑﺮاي زﻧﺪه ﻧﮕﻪ داﺷﺘﻦ ﺑﻼ ﺳﻮان
ﮐﺎﻓﯽ ﺑﻮد ؟ ﺣﻖ ﺑﺎ اﻣﺖ ﺑﻮد- ﭼﺮا ﺑﻪ ﻫﺮ ﺻﻮرت ﺑﺮ آن ﻓﺎﯾﻖ ﻧﯿﺎﯾﻢ ؟ ﻣﻦ در ﻣﻘﺎﺑﻞ وﺳﻮﺳﻪ ﻣﻘﺎوﻣﺖ ﻣﯽ ﮐﺮدم . در ﺣﺎﻟﯽ از ﺳﺮ ﻣﯿﺰ ﺑﻠﻨﺪ ﻣﯽ ﺷﺪم دﺳﺘﻮر دادم : » ﺑﺮﯾﺪ ﺳﺮ ﮐﻼس . «
ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ و ﺑﺪون اﯾﻨﮑﻪ ﺑﻪ ﻋﻘﺐ ﻧﮕﺎه ﮐﻨﻢ ﺑﺎ ﮔﺎم ﻫﺎي ﺑﻠﻨﺪ از آﻧﻬﺎ دور ﺷﺪم . ﻧﮕﺮاﻧﯽ آﻟﯿﺲ ، اﻧﺘﻘﺎدﻫﺎي ﺟﺎﺳﭙﺮ ، رﺿﺎﯾﺖ اﻣﺖ و آزردﮔﯽ رزاﻟﯽ را ﭘﺸﺖ ﺳﺮم ﺟﺎ ﮔﺬاﺷﺘﻢ . ﺑﺮاي ﺑﺎر
romangram.com | @romangram_com