رمان خورشـیـد نیمــه شب

#خورشـیـد_نیمــه_شب_پارت_38

آﺧﺮ ﻧﻔﺴﯽ ﻋﻤﯿﻖ ﮐﺸﯿﺪم و ﺑﻌﺪ آن را ﺣﺒﺲ ﮐﺮدم و ﺑﻪ داﺧﻞ ﮐﻼس ﮐﻮﭼﮏ و ﮔﺮم ﻗﺪم ﮔﺬاﺷﺘﻢ.‬ ‫دﯾﺮ ﻧﮑﺮده ﺑﻮدم . آﻗﺎي ﺑ‪ﻨ‪ﺮ ﻫﻨﻮز داﺷﺖ ﺑﺮاي آزﻣﺎﯾﺸﮕﺎه آن روز آﻣﺎده ﻣﯽ ﺷﺪ . آن

دﺧﺘﺮ ﺳﺮ ﻣﯿﺰ ﻣﻦ- ﻣﺎ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد ، ﺑﺎزﻫﻢ ﺳﺮش را ﭘﺎﯾﯿﻦ‬ ‫اﻧﺪاﺧﺘﻪ و ﺑﻪ ﮐﺎﻏﺬي ﮐﻪ ﺑﯽ ﻫﺪف در آن ﻃﺮح ﻣﯽ ﮐﺸﯿﺪ ﺧﯿﺮه ﺷﺪه ﺑﻮد . زﻣﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ آﻧﺠﺎ رﺳﯿﺪم ﻧﻘﺎﺷﯽ او را ﺑﺎ دﻗﺖ ﻧﮕﺎه

ﮐﺮدم ، ﺣﺘﯽ ﺑﻪ‬ ‫اﯾﻦ اﺑﺘﮑﺎر ﺟﺰﺋﯽ ذﻫﻦ او ﻫﻢ ﻋﻼﻗﻪ ﻣﻨﺪ ﺑﻮدم ، وﻟﯽ ﻧﺎﻣﻔﻬﻮم ﺑﻮد . ﻓﻘﻂ ﯾﮏ ﻣﺸﺖ ﺧﻂ ﺗﺼﺎدﻓﯽ درﻫﻢ ﺑﺮﻫﻢ . اﺣﺘﻤﺎﻻً روي ﺷﮑﻞ ﺗﻤﺮﮐﺰ‬ ‫ﻧﺪاﺷﺖ و ﺑﻪ ﭼﯿﺰ دﯾﮕﺮي ﻣﯽ

اﻧﺪﯾﺸﯿﺪ ؟‬ ‫ﺻﻨﺪﻟﯽ ﺧﻮدم را ﺑﺎ ﺷﺪﺗﯽ ﻏﯿﺮ ﺿﺮوري ﻋﻘﺐ ﮐﺸﯿﺪم و اﺟﺎزه دادم ﺑﺮ ﺳﻄﺢ ﻟﯿﻨﻮﻧﺌﻮم زﻣﯿﻦ ﺳﺎﯾﯿﺪه ﺷﻮد ؛ ﻫﻤﯿﺸﻪ اﻧﺴﺎن ﻫﺎ وﻗﺘﯽ ﺳﺮ و ﺻﺪاﯾﯽ‬ ‫ﻧﺰدﯾﮏ ﺷﺪن ﮐﺴﯽ را اﻋﻼم

ﻣﯽ ﮐﺮد ، اﺣﺴﺎس راﺣﺘﯽ ﺑﯿﺸﺘﺮي ﻣﯽ ﮐﺮدﻧﺪ .‬ ‫ﻣﯿﺪاﻧﺴﺘﻢ ﮐﻪ او ﺻﺪا را ﺷﻨﯿﺪه اﺳﺖ ؛ ﺳﺮش را ﺑﻠﻨﺪ ﻧﮑﺮد وﻟﯽ دﺳﺘﺶ از ﮐﺸﯿﺪن ﺑﺎز اﯾﺴﺘﺎد .‬ ‫ﭼﺮا ﺳﺮش را ﺑﻠﻨﺪ ﻧﮑﺮد ؟ اﺣﺘﻤﺎﻻً

وﺣﺸﺖ زده ﺑﻮد . ﺑﺎﯾﺪ ﻣﻄﻤﺌﻦ ﻣﯽ ﺷﺪم ﮐﻪ اﯾﻦ ﺑﺎر او را ﺑﺎ ﭼﻬﺮه ي ﻣﺘﻔﺎوﺗﯽ ﺗﺮك ﻣﯽ ﮐﻨﻢ . ﺑﺎﻋﺚ ﺷﻮم ﮐﻪ‬ ‫ﻓﮑﺮ ﮐﻨﺪ دﻓﻌﻪ ي ﻗﺒﻞ ﺧﯿﺎﻻﺗﯽ ﺷﺪه ﺑﻮد .‬ ‫ﺑﺎ ﻫﻤﺎن ﺻﺪاي آراﻣﯽ ﮐﻪ ﺑﺎﻋﺚ

ﻣﯽ ﺷﺪ اﻧﺴﺎن ﻫﺎ اﺣﺴﺎس راﺣﺘﯽ ﮐﻨﻨﺪ ﮔﻔﺘﻢ : » ﺳﻼم « ﻣﺆدﺑﺎﻧﻪ ﻟﺒﺨﻨﺪ ي را ﮐﻪ دﻧﺪان ﻫﺎﯾﻢ را ﻧﺸﺎن‬ ‫ﻧﻤﯽ داد ، روي ﻟﺐ ﻫﺎﯾﻢ ﻧﺸﺎﻧﺪم .‬ ‫ﺑﻪ ﺑﺎﻻ ﻧﮕﺎه ﮐﺮد ، ﭼﺸﻤﺎن ﻗﻬﻮه اي درﺷﺘﺶ

ﺑﻬﺖ زده – او ﮔﯿﺞ ﺷﺪه ﺑﻮد – و ﭘﺮ از ﺳﻮاﻻت ﺑﯽ ﺻﺪا ﺑﻮد . ﻫﻤﺎن ﺣﺎﻟﺖ ﭼﻬﺮه اي ﮐﻪ ﺗﻤﺎم‬ ‫ﻫﻔﺘﻪ ي ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺟﻠﻮي دﯾﺪم را ﻣﯽ ﮔﺮﻓﺖ .‬ ‫زﻣﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻋﻤﻖ آن ﭼﺸﻢ ﻫﺎي ﻗﻬﻮه اي

ﻋﺠﯿﺐ ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم ، ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪم ﮐﻪ ﺗﻨﻔﺮ – ﺗﻨﻔﺮي ﮐﻪ ﺗﺼﻮر ﻣﯽ ﮐﺮدم او ﻓﻘﻂ ﺑﺮاي اﯾﻨﮑﻪ وﺟﻮد‬ ‫داﺷﺘﺖ ﺳﺰاوار آن اﺳﺖ- ﻧﺎﭘﺪﯾﺪ ﺷﺪه ﺑﻮد . ﺣﺎﻻ ﮐﻪ ﻧﻔﺲ ﻧﻤﯽ ﮐﺸﯿﺪم ، ﺣﺎﻻ ﮐﻪ ﺑﻮي

او را اﺳﺘﺸﻤﺎم ﻧﻤﯽ ﮐﺮدم ، ﺳﺨﺖ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﺎور ﮐﻨﻢ‬ ‫ﺷﺨﺼﯽ ﺑﻪ اﯾﻦ آﺳﯿﺐ ﭘﺬﯾﺮي ﻣﺴﺘﺤﻖ ﻧﻔﺮت ﺑﺎﺷﺪ .‬ ‫ﮔﻮﻧﻪ ﻫﺎﯾﺶ ﺷﺮوع ﺑﻪ ﺳﺮخ ﺷﺪن ﮐﺮد و ﻫﯿﭻ ﭼﯿﺰ ﻧﮕﻔﺖ .‬ ‫ﭼﺸﻢ ﻫﺎﯾﻢ را روي

ﭼﺸﻤﺎن او ﻧﮕﻪ داﺷﺘﻢ ، روي ﻋﻤﻖ آن ﺗﻤﺮﮐﺰ ﮐﺮده ﺑﻮدم و ﺳﻌﯽ ﻣﯽ ﮐﺮدم رﻧﮓ اﺷﺘﻬﺎ آور ﭘﻮﺳﺖ او را ﻧﺎدﯾﺪه ﺑﮕﯿﺮم . ﺑﻪ‬ ‫اﻧﺪازه ي اﯾﻨﮑﻪ ﻣﺪﺗﯽ ﺑﺪون ﺗﻨﻔﺲ ﺣﺮف ﺑﺰﻧﻢ ، در ﺷﺶ

ﻫﺎﯾﻢ ﻫﻮا داﺷﺘﻢ .‬


romangram.com | @romangram_com