#خورشـیـد_نیمــه_شب_پارت_31
ﺑﺮاي او ﺷﮑﻠﮑﯽ درآوردم . ﻫﻤﯿﻦ ﻫﻔﺘﻪ ي ﭘﯿﺶ ﺑﻮد ﮐﻪ اﯾﻦ ﺳﺎﻟﻦ ﮐﺴﺎﻟﺖ ﺑﺎر ، ﺑﻪ ﻃﻮر ﮐﺸﻨﺪه اي ﺑﺮاﯾﻢ ﺧﺴﺘﻪ ﮐﻨﻨﺪه ﻣﯽ ﻧﻤﻮد ؟ ﮐﻪ ﺑﻮدن در اﯾﻨﺠﺎ ﻣﺜﻞ ﺧﻮاﺑﯿﺪن ﺑﻮد ، ﻣﺜﻞ ﮐﻤﺎ ؟
اﻣﺮوز ﺣﻮاس ﻫﺎي ﻣﻦ ﻓﻮق ﮔﻮش ﺑﻪ زﻧﮓ ﺑﻮدﻧﺪ- ﻣﺜﻞ ﺳﯿﻢ ﻫﺎي ﭘﯿﺎﻧﻮ ﮐﻪ ﺑﺎ ﮐﻤﺘﺮﯾﻦ ﻓﺸﺎر ، ﻣﯽ ﺧﻮاﻧﺪﻧﺪ . ﻫﺮ ﺻﺪاﯾﯽ ، ﻫﺮ ﻧﮕﺎﻫﯽ ، ﻫﺮﺣﺮﮐﺘﯽ از ﺑﺎد ﺑﺮ روي ﭘﻮﺳﺘﻢ ، ﻫﺮ ﻓﮑﺮي
را ﺑﺮرﺳﯽ ﻣﯿﮑﺮدم . ﻣﺨﺼﻮﺻﺎً ﻓﮑﺮﻫﺎ را . ﻓﻘﻂ از ﺑﻮﯾﯿﺪن ﭘﺮﻫﯿﺰ ﻣﯽ ﮐﺮدم . ﻧﻔﺲ ﻧﻤﯽ ﮐﺸﯿﺪم . اﻧﺘﻈﺎر داﺷﺘﻢ ﮐﻪ ﺑﯿﺸﺘﺮ درﻣﻮرد ﮐﺎﻟﻦ ﻫﺎ در اﻓﮑﺎر ﮐﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ ذﻫﻨﺸﺎن را وارﺳﯽ
ﻣﯽ ﮐﺮدم ﺑﺸﻨﻮم . ﺗﻤﺎم روز ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺑﻮدم ، ﺑﻪ دﻧﺒﺎل ﻫﺮﮔﻮﻧﻪ اﻃﻼﻋﺎت ﺟﺪﯾﺪي ﮐﻪ ﺑﻼ ﺳﻮان ﺑﻪ ﮐﺴﯽ داده ﺑﺎﺷﺪ . ﺳﻌﯽ ﻣﯽ ﮐﺮدم ﺑﺒﯿﻨﻢ ﮐﻪ ﺷﺎﯾﻌﺎت ﺟﺪﯾﺪ ﺑﻪ ﮐﺠﺎ ﻣﯽ رﺳﯿﺪ . وﻟﯽ ﻫﯿﭻ
ﭼﯿﺰي ﻧﺒﻮد . ﻫﯿﭻ ﮐﺲ ﺑﻪ ﭘﻨﺞ ﺧﻮن آﺷﺎم ﺣﺎﺿﺮ در ﮐﺎﻓﻪ ﺗﺮﯾﺎ ﺗﻮﺟﻬﯽ ﻧﺪاﺷﺖ ، درﺳﺖ ﻣﺜﻞ زﻣﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﻫﻨﻮز دﺧﺘﺮ ﺗﺎزه وارد ﺑﻪ آﻧﺠﺎ ﻧﯿﺎﻣﺪه ﺑﻮد . ﺑﻌﻀﯽ ﻫﺎ ﻫﻨﻮز ﺑﻪ آن دﺧﺘﺮ ﻣﯽ
اﻧﺪﯾﺸﯿﺪﻧﺪ ، ﻫﻤﺎن اﻓﮑﺎر ﻫﻔﺘﻪ ي ﮔﺬﺷﺘﻪ . ﺣﺎﻻ ﺑﻪ ﺟﺎي اﯾﻨﮑﻪ آﻧﻬﺎ را ﮐﺴﻞ ﮐﻨﻨﺪه ﺑﯿﺎﺑﻢ ، ﻣﺠﺬوﺑﺸﺎن ﻣﯽ ﺷﺪم . او ﺑﻪ ﻫﯿﭻ ﮐﺲ درﺑﺎره ي ﻣﻦ ﭼﯿﺰي ﻧﮕﻔﺘﻪ ﺑﻮد ؟ اﻣﮑﺎن ﻧﺪاﺷﺖ ﮐﻪ
ﻣﺘﻮﺟﻪ ﭼﺸﻢ ﻫﺎي ﺳﯿﺎه و ﮐﺸﻨﺪه ي ﻣﻦ ﻧﺸﺪه ﺑﺎﺷﺪ . ﻋﮑﺲ اﻟﻌﻤﻞ او را ﺑﻪ آن ﻧﮕﺎه دﯾﺪه ﺑﻮدم . ﻣﻄﻤﺌﻨﺎً ﺑﯿﺶ از ﺣﺪ او را ﺗﺮﺳﺎﻧﺪه ﺑﻮدم . ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﻮدم ﮐﻪ ﺣﺘﯽ ﺷﺎﯾﺪ ﺑﺮاي ﺑﻬﺘﺮ ﺷﺪن
داﺳﺘﺎن ، ﺑﻪ آن ﺷﺎخ و ﺑﺮگ ﺑﺪﻫﺪ و ﺑﺮاي دﯾﮕﺮي ﺗﻌﺮﯾﻒ ﮐﻨﺪ . ﻣﺮا ﺧﻄﺮﻧﺎك ﻧﺸﺎن دﻫﺪ . و ﻫﻤﯿﻦ ﻃﻮر ، ﺷﻨﯿﺪه ﺑﻮد ﮐﻪ ﺳﻌﯽ ﮐﺮده ﺑﻮدم از ﮐﻼس زﯾﺴﺖ ﺷﻨﺎﺳﯽ اي ﮐﻪ ﺑﺎ ﻫﻢ داﺷﺘﯿﻢ
، ﺧﺎرج ﺷﻮم . ﺑﺎﯾﺪ ﭘﺲ از دﯾﺪن ﺣﺎﻟﺖ ﭼﻬﺮه ام ، ﺣﺪس زده ﺑﺎﺷﺪ ﮐﻪ دﻟﯿﻞ آن ﺧﻮدش ﺑﻮد . ﯾﮏ دﺧﺘﺮ ﻧﺮﻣﺎل ﺑﺎﯾﺪ از ﺑﻘﯿﻪ ﺳﻮال ﻣﯽ ﮐﺮد ، ﺗﺠﺮﺑﻪ ي ﺧﻮدش را ﺑﺎ آﻧﻬﺎ در ﻣﯿﺎن ﻣﯽ ﮔﺬ
اﺷﺖ و ﺑﻪ دﻧﺒﺎل ﻧﻘﻄﻪ ي ﻣﺸﺘﺮﮐﯽ ﻣﯽ ﮔﺸﺖ ﮐﻪ رﻓﺘﺎر ﻣﺮا ﺗﻮﺿﯿﺢ دﻫﺪ و اﺣﺴﺎس ﻧﮑﻨﺪ ﮐﻪ ﺗﻨﻬﺎ اﻓﺘﺎده اﺳﺖ . اﻧﺴﺎن ﻫﺎ ﻫﻤﯿﺸﻪ از ﻣﻌﻤﻮﻟﯽ ﺑﻮدن اﺣﺴﺎس ﻧﺎ اﻣﯿﺪي ﻣﯽ ﮐﺮدﻧﺪ . ﺑﺮاي
ﻫﻤﺮﻧﮓ ﺷﺪن ﺑﺎ اﻃﺮاﻓﯿﺎﻧﺸﺎن ﻫﺮ ﮐﺎري ﻣﯽ ﮐﺮدﻧﺪ . اﯾﻦ اﺣﺘﯿﺎج در ﺳﺎﻟﻬﺎي ﻣﺘﺰﻟﺰل ﻧﻮﺟﻮاﻧﯽ ﺑﺴﯿﺎر ﻗﻮي ﺑﻮد . اﯾﻦ دﺧﺘﺮ ﻧﻤﯽ ﺗﻮاﻧﺴﺖ از آن ﻗﺎﻧﻮن ﻣﺴﺘﺜﻨﺎ ﺑﻮد . وﻟﯽ ﻫﯿﭻ ﮐﺲ ﺑﻪ ﻣﺎ
ﺗﻮﺟﻬﯽ ﻧﺪاﺷﺖ . ﺣﺘﻤﺎً ﺑﻼ ﺑﻄﻮري اﺳﺘﺜﻨﺎﺋﯽ ﺧﺠﺎﻟﺘﯽ ﺑﻮد و ﺑﻪ ﻫﯿﭻ ﮐﺲ اﻋﺘﻤﺎد ﻧﮑﺮده ﺑﻮد . ﺷﺎﯾﺪ ﺑﻪ ﺑﺎ ﭘﺪرش ﺻﺤﺒﺖ ﮐﺮده ﺑﻮد ، ﺷﺎﯾﺪ آن ﻗﻮي ﺗﺮﯾﻦ راﺑﻄﻪ اي ﺑﻮد ﮐﻪ داﺷﺖ... ﻫﺮﭼﻨﺪ
romangram.com | @romangram_com