#خورشـیـد_نیمــه_شب_پارت_3
دوﺑﺎره ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم .
ﻣﻤﻨﻮن .
ﺧﻮﺷﺤﺎل ﺑﻮدم ﮐﻪ ﻻزم ﻧﺒﻮد ﺟﻮاﺑﺶ را ﺑﺎ ﺻﺪاي ﺑﻠﻨﺪ ﺑﺪﻫﻢ . ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﭼﻪ ﭼﯿﺰ ﺑﮕﻮﯾﻢ ؟ "ﺑﺎﻋﺚ ﻟﺬﺗﻢ ﻣﯿﺸﻪ؟ "ﻫﻤﭽﯿﻦ ﭼﯿﺰي ﻧﺒﻮد . ﻫﯿﭽﮕﺎه از ﺷﻨﯿﺪن ﮐﻠﻨﺠﺎر رﻓﺘﻦ ﻫﺎي ﺟﺎﺳﭙﺮ
ﻟﺬت ﻧﻤﯽ ﺑﺮدم . واﻗﻌﺎ اﯾﻦ ﮔﻮﻧﻪ ﺗﺠﺮﺑﻪ ﮐﺮدن ﻻزم ﺑﻮد ؟ ﺗﻨﻬﺎ ﻗﺒﻮل ﮐﺮدن اﯾﻨﮑﻪ او ﻫﺮﮔﺰ ﻧﻤﯽ ﺗﻮاﻧﺴﺖ ﺑﺮ ﺗﺸﻨﮕﯽ اش - آن ﮔﻮﻧﻪ ﮐﻪ ﺑﻘﯿﻪ ي ﻣﺎ ﻗﺎدر ﺑﻪ اﻧﺠﺎﻣﺶ ﺑﻮدﯾﻢ - ﻏﻠﺒﻪ ﮐﻨﺪ ،
ﺑﯽ ﺧﻄﺮﺗﺮ ﻧﺒﻮد ؟ ﭼﺮا ﮐﺴﯽ ﺑﺎﯾﺪ ﺧﻮدش را ﺑﻪ دردﺳﺮ ﻣﯽ اﻧﺪاﺧﺖ ؟
دو ﻫﻔﺘﻪ از آﺧﺮﯾﻦ ﺑﺎري ﮐﻪ ﺑﻪ ﺷﮑﺎر رﻓﺘﻪ ﺑﻮدﯾﻢ ﻣﯽ ﮔﺬﺷﺖ . ﺑﺮاي ﺑﻘﯿﻪ ي ﻣﺎ ﮔﺬراﻧﺪن اﯾﻦ ﻣﺪت آﻧﻘﺪرﻫﺎ ﺳﺨﺖ ﻧﺒﻮد . ﺑﻌﻀﯽ اوﻗﺎت اﮔﺮ اﻧﺴﺎﻧﯽ ﺧﯿﻠﯽ ﻧﺰدﯾﮏ ﻣﯽ ﺷﺪ ، ﻧﺎﺧﻮﺷﺎﯾﻨﺪ
ﺑﻮد . وﻟﯽ اﻧﺴﺎن ﻫﺎ ﺑﻪ ﻧﺪرت ﺑﻪ ﻣﺎ ﻧﺰدﯾﮏ ﻣﯽ ﺷﺪﻧﺪ . ﻏﺮاﯾﺰﺷﺎن ﺑﻪ آﻧﻬﺎ ﭼﯿﺰي را ﻣﯽ ﮔﻔﺖ ﮐﻪ ذﻫﻨﺸﺎن ﻫﯿﭻ ﮔﺎه آن را درك ﻧﻤﯽ ﮐﺮد : ﻣﺎ ﺧﻄﺮﻧﺎك ﺑﻮدﯾﻢ . ﺣﺎﻻ ﺟﺎﺳﭙﺮ ﺑﺴﯿﺎر
ﺧﻄﺮﻧﺎك ﺑﻮد. در ﻫﻤﺎن ﻟﺤﻈﻪ ، ﯾﮏ دﺧﺘﺮ ﮐﻮﭼﮏ در اﻧﺘﻬﺎ ي ﻧﺰدﯾﮏ ﺗﺮﯾﻦ ﻣﯿﺰ رو ﺑﻪ ﻣﺎ ﻣﮑﺚ ﮐﺮد . اﻧﮕﺸﺘﺎﻧﺶ را در ﻣﻮي ﮐﻮﺗﺎه ﺷﻨﯽ رﻧﮕﺶ ﻓﺮو ﺑﺮد و آﻧﻬﺎ را ﺑﺎﻻ زد . ﺑﺨﺎري ﻫﺎ
ﺑﻮي او را ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻣﺎ آوردﻧﺪ . ﺑﻪ ﺣﺴﯽ ﮐﻪ اﯾﻦ ﺑﻮ در ﻣﻦ اﯾﺠﺎد ﻣﯽ ﮐﺮد ﻋﺎدت داﺷﺘﻢ - ﺳﻮزش ﮔﻠﻮﯾﻢ ، اﺷﺘﯿﺎﻗﯽ ﻓﺮﯾﺒﻨﺪه در دروﻧﻢ ، اﻧﻘﺒﺎض ﺑﯽ اﺧﺘﯿﺎر ﻋﻀﻼﺗﻢ، اﻓﺰاﯾﺶ ﮔﺮدش
ﺳﻢدر دﻫﺎﻧﻢ... ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ در آن ﻟﺤﻈﻪ ﻋﺎدي و ﻣﻌﻤﻮﻟﯽ ﺑﻮد ، ﻣﺜﻞ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺳﺎده ﺑﺮاي ﻧﺎدﯾﺪه ﮔﺮﻓﺘﻦ . اﻣﺎ ﺣﺎﻻ ﺳﺨﺖ ﺗﺮ ﺷﺪه ﺑﻮد . ﺑﺎ اﺣﺴﺎﺳﺎﺗﯽ ﺷﺪﯾﺪﺗﺮ ، دوﺑﺮاﺑﺮ . واﻧﮑﺶ ﺟﺎﺳﭙﺮ را
ﺑﺮ اﻧﺪاز ﮐﺮدم . ﻋﻄﺶ دوﮔﺎﻧﻪ... ﻓﻘﻂ ﺧﻮدم ﻧﺒﻮدم. ﺟﺎﺳﭙﺮ اﺟﺎزه داده ﺑﻮد ﮐﻪ اﻓﮑﺎرش از ﺣﺪ ﺧﻮد ﻓﺮاﺗﺮ ﺑﺮوﻧﺪ . او داﺷﺖ ﺗﺼﻮرش ﻣﯽ ﮐﺮد - در ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ از ﺻﻨﺪﻟﯿﺶ ﮐﻪ ﮐﻨﺎر آﻟﯿﺲ
ﻗﺮار داﺷﺖ ﺑﻠﻨﺪ ﻣﯽ ﺷﺪ و ﻣﯿﺮﻓﺖ ﮐﻪ در ﮐﻨﺎر دﺧﺘﺮ ﺑﺎﯾﺴﺘﺪ . ﺑﻪ اﯾﻦ ﻣﯽ اﻧﺪﯾﺸﯿﺪ ﮐﻪ ﺧﻢ ﺷﻮد ، اﻧﮕﺎر ﻗﺼﺪ داﺷﺖ ﮐﻪ ﭼﯿﺰي در ﮔﻮﺷﺶ زﻣﺰﻣﻪ ﮐﻨﺪ و اﺟﺎزه دﻫﺪ ﮐﻪ ﻟﺒﺶ ﺑﺎ ﻗﻮس ﮔﻠﻮي
romangram.com | @romangram_com