#خورشـیـد_نیمــه_شب_پارت_18
ﺑﺎ اﯾﻦ ﻓﮑﺮ ﮐﻪ اﮔﺮ ﺑﺮاي ﮐﺸﺘﻦ اﯾﻦ دﺧﺘﺮ ﺑﯽ ﮔﻨﺎه ﺻﺒﺮ ﻣﯽ ﮐﺮدم ، ﻣﯽ ﺷﺪ ﺑﻘﯿﻪ ي ﻧﻮزده ﻧﻔﺮ ﺣﺎﺿﺮ در اﯾﻦ ﮐﻼس را ﻧﺠﺎت دﻫﻢ و ﮐﻤﺘﺮ ﯾﮏ ﻫﯿﻮﻻ ﺑﺎﺷﻢ ، ﺧﻮدم را ﻓﺮﯾﺐ دادم . ﺑﺎ اﯾﻦ
ﮐﻪ از او ﻣﺘﻨﻔﺮ ﺑﻮدم ، ﻣﯽ داﻧﺴﺘﻢ ﮐﻪ اﯾﻦ ﺗﻨﻔﺮ ﻧﺎﻋﺎدﻻﻧﻪ اﺳﺖ . در واﻗﻊ آن ﮐﺴﯽ ﮐﻪ از او ﺗﻨﻔﺮ داﺷﺘﻢ ، ﺧﻮد ﻣﻦ ﺑﻮد . و وﻗﺘﯽ او ﻣﯽ ﻣﺮد ، از ﻫﺮ دوﯾﻤﺎن ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻣﺘﻨﻔﺮ ﻣﯽ ﺷﺪم .
آن ﺳﺎﻋﺖ را اﯾﻦ ﮔﻮﻧﻪ ﮔﺬراﻧﺪم ، ﺑﺎ ﺗﺼﻮر ﺑﻬﺘﺮﯾﻦ راه ﺑﺮاي ﮐﺸﺘﻦ او . ﺳﻌﯽ ﮐﺮدم ﺑﻪ ﻧﻘﺸﻪ ي ﻧﻬﺎﯾﯽ ﻓﮑﺮ ﻧﮑﻨﻢ . ﻣﻤﮑﻦ ﺑﻮد زﯾﺎده روي ﮐﻨﻢ ؛ ﻣﻤﮑﻦ ﺑﻮد دﺳﺖ از ﻣﺒﺎرزه ﺑﺮدارم و
در ﻣﻼء ﻋﺎم ﻫﻤﻪ را ﺑﮑﺸﻢ . ﻓﻘﻂ ﻧﻘﺸﻪ ﮐﺸﯿﺪم ، ﻧﻪ ﺑﯿﺸﺘﺮ . اﯾﻦ ﮐﺎر ﻣﺮا ﺑﺮاي ﺳﺎﻋﺘﯽ ﺳﺮ ﭘﺎ ﻧﮕﻪ داﺷﺖ . ﯾﮏ ﺑﺎر ﺑﺮاي ﯾﮏ ﻟﺤﻈﻪ ي ﮐﻮﺗﺎه ، از ﭘﺸﺖ ﻣﻮﻫﺎي ﺣﺎﻟﺖ دارش ﻧﮕﺎﻫﯽ
ﺑﻪ ﻣﻦ اﻧﺪاﺧﺖ . ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ ﺷﻌﻠﻪ ﻫﺎي ﺗﻨﻔﺮي ﮐﻪ ﺑﻪ ﻧﺎﺣﻖ از وﺟﻮدم ﺑﻪ ﺑﯿﺮون زﺑﺎﻧﻪ ﻣﯽ ﮐﺸﯿﺪ را ﺣﺲ ﮐﻨﻢ . وﻗﺘﯽ ﻧﮕﺎﻫﺶ را ﻣﻼﻗﺎت ﮐﺮدم ﺑﺎزﺗﺎب آن را در ﭼﺸﻢ ﻫﺎي وﺣﺸﺖ زده
اش دﯾﺪم . ﻗﺒﻞ از ا ﯾﻨﮑﻪ ﺑﺘﻮاﻧﺪ ﺑﺎز در ﻣﻮﻫﺎﯾﺶ ﻣﺨﻔﯽ ﺷﻮ د، ﺧﻮن ﮔﻮﻧﻪ ﻫﺎﯾﺶ را ﻧﻘﺎﺷﯽ ﮐﺮده ﺑﻮد ، و ﻧﺰدﯾﮏ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ را ﺧﺮاب ﮐﻨﻢ . وﻟﯽ زﻧﮓ ﺑﻪ ﺻﺪا درآﻣﺪ . ﻧﺠﺎت
ﯾﺎﻓﺘﻦ ﺗﻮﺳﻂ زﻧﮓ - ﭼﻪ ﮐﻠﯿﺸﻪ . ﻣﺎ ﻫﺮ دو ﻧﺠﺎت ﯾﺎﻓﺘﻪ ﺑﻮدﯾﻢ . او از ﻣﺮگ ﻧﺠﺎت ﯾﺎﻓﺘﻪ ﺑﻮد و ﻣﻦ در آن ﻟﺤﻈﻪ از ﺗﺒﺪﯾﻞ ﺷﺪن ﺑﻪ ﻣﻮﺟﻮد ﺧﻮﻓﻨﺎﮐﯽ ﮐﻪ از آن وﺣﺸﺖ داﺷﺘﻢ و ﺑﯽ زار
ﺑﻮدم . ﻧﻤﯽ ﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ آن ﻃﻮر ﮐﻪ ﻣﯽ ﺑﺎﯾﺴﺖ آﻫﺴﺘﻪ ﺣﺮﮐﺖ ﮐﻨﻢ . ﺑﻪ ﺳﺮﻋﺖ ﺗﯿﺮ از ﮐﻼس ﺑﯿﺮون رﻓﺘﻢ . اﮔﺮ در آن ﻟﺤﻈﻪ ﮐﺴﯽ ﻣﺮا ﻧﮕﺎه ﻣﯽ ﮐﺮد ، ﻣﺸﮑﻮك ﻣﯽ ﺷﺪ ﮐﻪ ﺣﺘﻤﺎً ﻣﺸﮑﻠﯽ
داﺷﺘﻢ . ﻫﯿﭻ ﮐﺲ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺗﻮﺟﻪ ﻧﻤﯽ ﮐﺮد . ﻫﻨﻮز ﺗﻤﺎم ﻓﮑﺮ و ذﮐﺮ آﻧﻬﺎ دور دﺧﺘﺮي ﻣﯽ ﮔﺸﺖ ﮐﻪ در ﻃﻮل ﯾﮏ ﺳﺎﻋﺖ ، ﻣﺤﮑﻮم ﺑﻪ ﻣﺮگ ﺷﺪه ﺑﻮد . در اﺗﻮﻣﺒﯿﻠﻢ ﻣﺨﻔﯽ ﺷﺪم . دوﺳﺖ ﻧﺪ
اﺷﺘﻢ ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ ﮐﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﻣﺨﻔﯽ ﺷﻮم . ﭼﻘﺪر ﺑﺰدﻻﻧﻪ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯽ رﺳﯿﺪ . وﻟﯽ ﻣﺴﻠﻤﺎً اﺻﻞ ﻣﺴﺌﻠﻪ ﺳﺮ ﻫﻤﯿﻦ ﺑﻮد . دﯾﮕﺮﻗﺪرﺗﯽ ﺑﺮاﯾﻢ ﻧﻤﺎﻧﺪه ﺑﻮدﮐﻪ ﺑﺨﻮاﻫﻢ در اﻃﺮاف اﻧﺴﺎﻧﻬﺎ ﺑﻤﺎﻧﻢ .
ﺗﻤﺮﮐﺰ زﯾﺎد و ﺗﻼش ﺑﺮاي ﻧﮑﺸﺘﻦ ﯾﮑﯽ از آﻧﻬﺎ ﻫﯿﭻ ﻧﯿﺮوﯾﯽ ﺑﺮاي ﻣﻘﺎوﻣﺖ در ﺑﺮاﺑﺮ ﺑﻘﯿﻪ ﺑﺮاﯾﻢ ﻧﮕﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮد. ﺳﯽ دي آﻫﻨﮕﯽ را ﮐﻪ ﻣﻌﻤﻮﻻ آراﻣﻢ ﻣﯽ ﮐﺮد ﮔﺬاﺷﺘﻢ . وﻟﯽ اﯾﻦ ﺑﺎر آن
ﭼﻨﺎن اﺛﺮ ﻧﮑﺮد . ﻧﻪ ، ﭼﯿﺰي ﮐﻪ ﺑﯿﺸﺘﺮ از ﻫﻤﻪ ﮐﻤﮏ ﻣﯿﮑﺮد ، ﻫﻮاي ﺳﺮد و ﻣﺮﻃﻮﺑﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ از ﭘﻨﺠﺮه ي ﺑﺎز اﺗﻮﻣﺒﯿﻞ ﺑﻪ داﺧﻞ ﺟﺮﯾﺎن داﺷﺖ . ﻫﺮﭼﻨﺪ ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ ﺑﻪ روﺷﻨﯽ ﺑﻮي
romangram.com | @romangram_com