رمان خورشـیـد نیمــه شب

#خورشـیـد_نیمــه_شب_پارت_127

‫آﻟﯿﺲ در ﭘﻮﺳﺖ ﺧﻮد ﻧﻤﯽ ﮔﻨﺠﯿﺪ ، دﻧﺪان ﻫﺎﯾﺶ ﻣﯽ درﺧﺸﯿﺪﻧﺪ .‬

‫ﺣﺎﻻ ﻣﯽ ﺗﻮﻧﻢ ﺑﺎ ﺑﻼ ﺣﺮف ﺑﺰﻧﻢ ؟‬

‫زﯾﺮ ﻟﺐ ﮔﻔﺘﻢ : » ﺧﻮدﺗﻮ ﺑﮑﺶ ﮐﻨﺎر. «‬ ‫ﭼﻬﺮه اش در ﻫﻢ رﻓﺖ و ﺑﺎز ﺧﻮﺷﺤﺎل ﺷﺪ .‬

‫ﺑﺎﺷﻪ . ﮐﻠﻪ ﺷﻖ ﺑﺎش . ﺑﺎ زﻣﺎن درﺳﺖ ﻣﯽ ﺷﻪ.‬

‫دوﺑﺎره آه ﮐﺸﯿﺪم .‬

‫ﺑﻪ ﻣﻦ ﯾﺎدآوري ﮐﺮد : اﻣﺮوز آزﻣﺎﯾﺸﮕﺎه زﯾﺴﺖ ﺷﻨﺎﺳﯽ ﯾﺎدت ﻧﺮه.‬

‫ﺳﺮم را ﺗﮑﺎن دادم . ﻧﻪ ، آن را ﻓﺮاﻣﻮش ﻧﮑﺮده ﺑﻮدم .‬ ‫زﻣﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﻣﻨﺘﻈﺮ آﻣﺪن ﺑﻼ ﺑﻮدم ، او را از درﯾﭽﻪ ي ﭼﺸﻢ ﯾﮏ داﻧﺶ آﻣﻮز ﺳﺎل اوﻟﯽ دﻧﺒﺎل ﻣﯽ ﮐﺮدم ﮐﻪ از ﭘﺸﺖ ﺟﺴﯿﮑﺎ ﺑﻪ

ﻃﺮف ﮐﺎﻓﻪ ﺗﺮﯾﺎ‬ ‫ﻣﯽ آﻣﺪ . ﺟﺴﯿﮑﺎ داﺷﺖ درﺑﺎره ي ﻧﺰدﯾﮏ ﺷﺪن ﺟﺸﻦ رﻗﺺ وراﺟﯽ ﻣﯽ ﮐﺮد ، وﻟﯽ ﺑﻼ ﻫﯿﭻ ﭼﯿﺰي در ﺟﻮاب ﻧﻤﯽ ﮔﻔﺖ . اﻟﺒﺘﻪ ﺟﺴﯿﮑﺎ ﻫﻢ ﺑﻪ‬ ‫او ﻣﻬﻠﺖ ﻧﻤﯽ داد .‬ ‫ﻟﺤﻈﻪ

اي ﮐﻪ ﺑﻼ از در وارد ﺷﺪ ، ﺳﻤﺖ ﻣﯿﺰي ﮐﻪ ﺧﺎﻧﻮاده ام ﭘﺸﺖ آن ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ ﻧﮕﺎه ﮐﺮد . ﺑﺮاي ﻟﺤﻈﻪ اي ﺑﻪ آﻧﺠﺎ ﺧﯿﺮه ﺷﺪ و ﺑﻌﺪ‬ ‫ﭘﯿﺸﺎﻧﯿﺶ ﭼﯿﻦ اﻓﺘﺎد و ﭼﺸﻢ ﻫﺎﯾﺶ را ﺑﻪ زﻣﯿﻦ دوﺧﺖ

. او ﻣﺮا اﯾﻨﺠﺎ ﻧﺪﯾﺪ .‬ ‫او ﺑﻪ ﻧﻈﺮ... ﻏﻤﮕﯿﻦ ﻣﯽ آﻣﺪ . ﻣﯿﻞ ﺷﺪﯾﺪي داﺷﺘﻢ ﮐﻪ ﺑﺮﺧﯿﺰم و ﺑﻪ ﮐﻨﺎر او ﺑﺮوم ﺗﺎ ﺑﻪ ﮔﻮﻧﻪ اي او را دﻟﺪاري دﻫﻢ . ﻧﻤﯽ داﻧﺴﺘﻢ ﭼﻪ ﭼﯿﺰي‬ ‫ﺑﺎﻋﺚ ﻧﺎراﺣﺘﯽ او ﺷﺪه

ﺑﻮد . ﺟﺴﯿﮑﺎ ﺑﻪ وراﺟﯽ در ﻣﻮرد رﻗﺺ اداﻣﻪ ﻣﯽ داد . آﯾﺎ ﺑﻼ از اﯾﻨﮑﻪ آن ﺟﺸﻦ را از دﺳﺖ ﻣﯽ داد ﻧﺎراﺣﺖ ﺑﻮد ؟ اﯾﻦ‬ ‫ﻃﻮر ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻧﻤﯽ رﺳﯿﺪ...‬ ‫وﻟﯽ اﮔﺮ او اراده ﻣﯽ ﮐﺮد ، ﺣﻞ ﺑﻮد

‫او ﻫﯿﭻ ﭼﯿﺰ ﺑﻪ ﺟﺰ ﯾﮏ ﻧﻮﺷﯿﺪﻧﯽ ﺑﺮاي ﻧﺎﻫﺎرش ﻧﺨﺮﯾﺪ . اﯾﻦ ﻃﻮر درﺳﺖ ﺑﻮد ؟ آﯾﺎ او ﺑﻪ ﻏﺬاي ﺑﯿﺸﺘﺮي ﻧﯿﺎز ﻧﺪاﺷﺖ ؟ ﻣﻦ ﻫﯿﭻ ﮔﺎه زﯾﺎد ﺑﻪ‬ ‫ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ي ﻏﺬاﯾﯽ اﻧﺴﺎن ﻫﺎ ﺗﻮﺟﻪ ﻧﮑﺮده


romangram.com | @romangram_com