رمان خورشـیـد نیمــه شب

#خورشـیـد_نیمــه_شب_پارت_128

ﺑﻮدم .‬ ‫اﻧﺴﺎن ﻫﺎ ﺑﻪ ﻃﻮر آزاردﻫﻨﺪه اي ﻧﺴﺒﺘﺎً آﺳﯿﺐ ﭘﺬﯾﺮ ﺑﻮدﻧﺪ . ﻣﯿﻠﯿﻮن ﻫﺎ ﭼﯿﺰ ﻣﺘﻔﺎوت ﺑﺮاي ﻧﮕﺮاﻧﯽ وﺟﻮد داﺷﺖ...‬ ‫ﺷﻨﯿﺪم ﮐﻪ ﺟﺴﯿﮑﺎ ﮔﻔﺖ : » ادوارد ﮐﺎﻟﻦ دوﺑﺎره ﺑﻪ ﺗﻮ ﺧﯿﺮه ﺷﺪ

ه. ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ﭼﺮا اﻣﺮوز ﺗﻨﻬﺎ ﻧﺸﺴﺘﻪ؟ «‬ ‫از ﺟﺴﯿﮑﺎ ﺳﭙﺎﺳﮕﺰار ﺑﻮدم- ﻫﺮﭼﻨﺪ اوﻗﺎﺗﺶ ﺣﺎﻻ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺗﻠﺦ ﺷﺪه ﺑﻮد- زﯾﺮا ﺑﻼ ﺳﺮش را ﺑﻪ ﺳﺮﻋﺖ ﺑﺎﻻ آورد و ﭼﺸﻢ ﻫﺎﯾﺶ ﺑﻪ دﻧﺒﺎل ﻣﻦ‬

‫ﮔﺸﺘﻨﺪ ﺗﺎ ﺗﺎ ﺑﺎ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﺗﻼﻗﯽ ﮐﺮد .‬ ‫ﺣﺎﻻ ﻫﯿﭻ ردي از ﻧﺎراﺣﺘﯽ در ﺻﻮرﺗﺶ ﻧﺒﻮد . ﺑﻪ ﺧﻮدم اﻣﯿﺪ دادم ﮐﻪ ﻧﺎراﺣﺘﯽ او ﺑﻪ اﯾﻦ دﻟﯿﻞ ﺑﻮده ﮐﻪ ﻓﮑﺮ ﮐﺮده ﺑﻮد ﻣﻦ زودﺗﺮ ﻣﺪرﺳﻪ را ﺗﺮك‬ ‫ﮐﺮده

ام و اﯾﻦ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺑﺰﻧﻢ .‬ ‫ﺑﺎ اﻧﮕﺸﺘﻢ ﺑﻪ او اﺷﺎره ﮐﺮدم ﮐﻪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻣﻠﺤﻖ ﺷﻮد . ﺑﻪ ﻗﺪري ﺣﯿﺮت زده ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯽ رﺳﯿﺪ ﮐﻪ ﻫﻮس ﮐﺮدم ﺑﺎز دﺳﺘﺶ ﺑﯿﻨﺪازم .‬ ‫ﺑﻨﺎﺑﺮاﯾﻦ ﺑﻪ او

ﭼﺸﻤﮏ زدم و دﻫﺎن او از ﺗﻌﺠﺐ ﺑﺎز ﻣﺎﻧﺪ .‬ ‫ﺟﺴﯿﮑﺎ ﺑﺎ ﻟﺤﻦ ﺗﻮﻫﯿﻦ آﻣﯿﺰي ﮔﻔﺖ : » ﻣﻨﻈﻮرش ﺗﻮﯾﯽ؟ «‬ ‫ﺑﺎ ﻟﺤﻦ ﻧﺎ ﻣﻄﻤﺌﻦ و آﻫﺴﺘﻪ اي ﮔﻔﺖ : » ﺷﺎﯾﺪ ﺑﺮاي ﺗﮑﻠﯿﻒ زﯾﺴﺖ ﺷﻨﺎﺳﯽ ﺑﻪ

ﮐﻤﮏ اﺣﺘﯿﺎج داره. اوم... ﺑﻬﺘﺮه ﺑﺮم ﺑﺒﯿﻨﻢ ﭼﯽ ﻣﯽ ﺧﻮاد. «‬ ‫اﯾﻦ ﯾﮏ ﺑﻠﻪ ي دﯾﮕﺮ ﺑﻮد .‬ ‫او دو ﺑﺎر در راه رﺳﯿﺪن ﺑﻪ ﻣﯿﺰ ﻣﻦ ﺳﮑﻨﺪري ﺧﻮرد ، ﻫﺮﭼﻨﺪ ﻫﯿﭻ ﭼﯿﺰي ﺳﺮ راه او ﺟﺰ ﺳﻄﺢ

ﻟﯿﻨﻮﻧﺌﻮم ﮐﺎﻣﻼً ﻫﻤﻮار ﻧﺒﻮد . ﺟﺪاً ، ﭼﻄﻮر اﯾﻦ را‬ ‫ﻗﺒﻼ ﻧﺪﯾﺪه ﺑﻮدم ؟ اﺣﺘﻤﺎﻻً ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺗﻮﺟﻬﻢ ﺑﻪ اﻓﮑﺎر ﺧﺎﻣﻮش او ﺑﻮد... ﭼﻪ ﭼﯿﺰ دﯾﮕﺮي را از دﺳﺖ داده ﺑﻮدم ؟‬

‫ﺑﻪ ﺧﻮدم ﮔﻮﺷﺰد ﮐﺮدم : ﺻﺎدق ﺑﺎش ، زﯾﺎده روي ﻧﮑﻦ .‬

‫ﭘﺸﺖ ﺻﻨﺪﻟﯽ روﺑﻪ روي ﻣﻦ ﻣﺮدد اﯾﺴﺘﺎد . ﻫﻮا را ﻋﻤﯿﻘﺎً در رﯾﻪ ﻫﺎﯾﻢ ﮐﺸﯿﺪم ، اﯾﻦ ﺑﺎر ﺑﺎ ﺑﯿﻨﯽ ﻧﻪ دﻫﺎن .‬

‫ﺳﻮﺧﺘﻦ رو اﺣﺴﺎس ﮐﻦ .‬

‫ﭘﺮﺳﯿﺪم : » ﭼﺮا اﻣﺮوز ﭘﯿﺶ ﻣﻦ ﻧﻤﯽ ﺷﯿﻨﯽ؟ « ﺑﺪون اﯾﻨﮑﻪ ﻧﮕﺎﻫﺶ را از ﻣﻦ دور ﮐﻨﺪ ﺻﻨﺪﻟﯽ را ﺑﯿﺮون ﮐﺸﯿﺪ و ﻧﺸﺴﺖ . ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﻀﻄﺮب‬ ‫ﻣﯽ آﻣﺪ ، وﻟﯽ ﭘﺬﯾﺮﻓﺘﻦ ﻓﯿﺰﯾﮑﯽ او ﯾﮏ

ﺑﻠﻪ ي دﯾﮕﺮ ﺑﻪ ﺣﺴﺎب ﻣﯽ ﺷﺪ .‬ ‫ﺻﺒﺮ ﮐﺮدم ﺗﺎ او ﺣﺮف ﺑﺰﻧﺪ .‬ ‫ﭼﻨﺪ ﻟﺤﻈﻪ ﻃﻮل ﮐﺸﯿﺪ ، وﻟﯽ ﺑﺎﻻﺧﺮه ﮔﻔﺖ : » اﯾﻦ ﺑﺮﺧﻼف ﻋﺎدﺗﻪ. «‬ ‫» ﺧﻮب... « ﻣﮑﺚ ﮐﺮدم . » ﺗﺼﻤﯿﻢ ﮔﺮﻓﺘﻢ ﺗﺎ


romangram.com | @romangram_com