#خورشـیـد_نیمــه_شب_پارت_101
ﺷﺪه ي او را ﻧﻤﯽ ﺷﻨﯿﺪ . او درك ﻧﻤﯽ ﮐﺮد زﻣﺎﻧﯽ ﮐﻪ او از ﻣﺎدرش ﺣﺮف ﻣﯽ زد ، ﻣﺜﻞ اﯾﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻣﺎدري از ﻓﺮزﻧﺪش ﻣﯽ ﮔﻔﺖ- ﺑﺎ ﻋﺸﻖ ، ﺑﺨﺸﻨﺪه ، ﮐﻤﯽ ﻣﺘﺤﯿﺮ و ﺑﻪ ﺷﺪت ﻣﺤﺎﻓﻈﻪ
ﮐﺎر . او ﺻﺒﻮري ﺻﺪاي او را زﻣﺎﻧﯽ ﮐﻪ واﻧﻤﻮد ﻣﯽ ﮐﺮد ﺑﻪ داﺳﺘﺎن ﻫﺎي ﺧﺴﺘﻪ ﮐﻨﻨﺪه اش ﻋﻼﻗﻪ ﭘﯿﺪا ﮐﺮده ﻧﻤﯽ ﺷﻨﯿﺪ و ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﯽ او را از ﭘﺸﺖ ﺑﺮدﺑﺎرﯾﺶ ﺣﺲ ﻧﻤﯽ ﮐﺮد .
در ﺑﯿﻦ ﮔﻔﺘﮕﻮﻫﺎي او ﺑﺎ ﻣﺎﯾﮏ ، ﺗﻮاﻧﺴﺘﻪ ﺑﻮدم ﻣﻬﻢ ﺗﺮﯾﻦ ﺻﻔﺖ را ﺑﻪ ﻟﯿﺴﺘﻢ اﺿﺎﻓﻪ ﮐﻨﻢ ، ﺑﺰرﮔﺘﺮﯾﻦ اﻓﺸﺎﮔﺮي ﺑﻪ ﺳﺎدﮔﯽ ﮐﻤﯿﺎﺑﯽ آن ﺑﻮد . ﺑﻼ
ﺧﻮب ﺑﻮد . ﻫﻤﻪ ي ﺧﺼﻮﺻﯿﺎت دﯾﮕﺮ ﺑﻪ اﯾﻦ ﺧﺼﻠﺖ ﺑﺮﻣﯽ ﮔﺸﺖ- ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﯽ و ﻓﺪاﮐﺎري و ﺑﺨﺸﻨﺪﮔﯽ و ﺷﺠﺎﻋﺖ و ﻋﺸﻖ ورزي- ﮐﻪ او واﻗﻌﺎً ﺧﻮب ﺑﻮد . ﺑﻪ ﻫﺮﺣﺎل ، اﯾﻦ اﮐﺘﺸﺎﻓﺎت
ﻣﻔﯿﺪ ﻣﺮا ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ آن ﭘﺴﺮ ﮔﺮم ﻧﮑﺮد . ﺣﺲ ﻣﺎﻟﮑﯿﺘﯽ ﮐﻪ او ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺑﻼ داﺷﺖ ، ﻣﺜﻞ ﻓﺎﻧﺘﺰي ﻫﺎي ﻧﺎ ﻫﻨﺠﺎرش ﻣﺮا ﺗﺤﺮﯾﮏ ﻣﯽ ﮐﺮد . ﺑﺎ ﮔﺬﺷﺖ زﻣﺎن او داﺷﺖ ﻣﻮرد اﻋﺘﻤﺎد او ﻧﯿﺰ
ﻗﺮار ﻣﯽ ﮔﺮﻓﺖ ، اﻧﮕﺎر داﺷﺖ او را ﺑﻪ ﺑﻘﯿﻪ ي ﺑﻪ اﺻﻄﻼح ﻣﺎﯾﮏ ، رﻗﯿﺒﺎﻧﺶ ﺗﺮﺟﯿﺢ ﻣﯽ داد- ﺗﺎﯾﻠﺮ ﮐﺮاوﻟﯽ ، ارﯾﮏ ﯾﻮرﮐﯽ ، و ﺣﺘﯽ ﺑﻪ ﻃﻮري ﻏﯿﺮ ﻋﺎدي ، ﺧﻮد ﻣﻦ . ﻣﺎﯾﮏ ﻃﺒﻖ
روال ﻋﺎدي ﻗﺒﻞ از ﺷﺮوع ﮐﻼس روي ﻟﺒﻪ ي ﻣﯿﺰ ﻣﺎ ﻣﯽ ﻧﺸﺴﺖ . ﺑﺎ او ﺣﺮف ﻣﯽ زد و ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻫﺎي او دﻟﮕﺮم ﻣﯽ ﺷﺪ . ﺑﻪ ﺧﻮدم ﻣﯽ ﮔﻔﺘﻢ ﮐﻪ آﻧﻬﺎ ، ﻓﻘﻂ ﻟﺒﺨﻨﺪﻫﺎي ﻣﺆدﺑﺎﻧﻪ ﻫﺴﺘﻨﺪ.
ﻫﻤﯿﺸﻪ ، ﺧﻮدم را ﺑﺎ ﺗﺼﻮر ﮐﻮﺑﯿﺪن او ﺑﻪ دورﺗﺮﯾﻦ دﯾﻮار ﺑﺎ ﭘﺸﺖ دﺳﺖ ﺳﺮﮔﺮم ﻣﯽ ﮐﺮدم... اﯾﻦ ﮐﺎر اﺣﺘﻤﺎﻻً آﺳﯿﺐ ﺟﺪي اي ﺑﻪ او ﻧﻤﯽ زد... ﻣﺎﯾﮏ ﻣﻌﻤﻮﻻً ﻣﺮا ﺑﻪ ﭼﺸﻢ رﻏﯿﺒﺶ
ﻧﻤﯽ دﯾﺪ . ﺑﻌﺪ از ﺗﺼﺎدف ، او ﻧﮕﺮان اﯾﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻣﻦ و ﺑﻼ ﺗﺤﺖ ﺗﺎﺛﯿﺮ آن ﺗﺠﺮﺑﻪ ي ﻣﺸﺘﺮك ﻗﺮار ﺑﮕﯿﺮﯾﻢ ، وﻟﯽ ﺑﻄﻮر واﺿﺢ ، ﻧﺘﯿﺠﻪ ﻣﻌﮑﻮس ﺷﺪه ﺑﻮد . آن ﻣﻮﻗﻊ ، او ﻫﻨﻮز ﻧﺎراﺣﺖ
ﺑﻮد ﮐﻪ ﻣﻦ ﺑﻼ را در ﺑﯿﻦ دوﺳﺘﺎﻧﺶ ﺑﺮاي ﺗﻮﺟﻪ اﻧﺘﺨﺎب ﮐﺮده ﺑﻮدم . وﻟﯽ ﺣﺎﻻ ﮐﻪ او را ﻫﻢ درﺳﺖ ﻣﺜﻞ دﯾﮕﺮان ﻧﺎدﯾﺪه ﻣﯽ ﮔﺮﻓﺘﻢ ، راﺿﯽ ﺷﺪه ﺑﻮد . ﺣﺎﻻ او ﺑﻪ ﭼﻪ ﭼﯿﺰي ﻓﮑﺮ ﻣﯽ ﮐﺮد
؟ آﯾﺎ از ﺗﻮﺟﻪ او اﺳﺘﻘﺒﺎل ﻣﯽ ﮐﺮد ؟ و ﺑﺎﻻﺧﺮه ، آﺧﺮﯾﻦ ﺷﮑﻨﺠﻪ ي ﻣﻦ ، از ﻫﻤﻪ دردﻧﺎك ﺗﺮ ﺑﻮد : ﮐﻨﺎره ﮔﯿﺮي ﺑﻼ . ﻫﻤﺎن ﻃﻮر ﮐﻪ ﻣﻦ او را ﻧﺎدﯾﺪه ﻣﯽ ﮔﺮﻓﺘﻢ ، او ﻫﻢ ﻣﺮا ﻧﺎدﯾﺪه ﻣﯽ
ﮔﺮﻓﺖ . او دﯾﮕﺮ ﻫﯿﭻ وﻗﺖ ﺳﻌﯽ ﻧﮑﺮد ﺑﺎ ﻣﻦ ﺣﺮف ﺑﺰﻧﺪ . ﺗﺎ آﻧﺠﺎ ﮐﻪ ﻣﯽ داﻧﺴﺘﻢ او اﺻﻼً ﺑﻪ ﻣﻦ ﻓﮑﺮ ﻧﻤﯽ ﮐﺮد . اﯾﻦ ﻣﻤﮑﻦ ﺑﻮد دﯾﻮاﻧﻪ ام ﮐﻨﺪ- ﯾﺎ ﺣﺘﯽ ﺗﺼﻤﯿﻢ ﻣﺮا ﺑﺮاي ﺗﻐﯿﯿﺮ آﯾﻨﺪه
romangram.com | @romangram_com