رمان جای این قلب خالیست

#جای_این_قلب_خالیست_پارت_150


-قابل نداره...يه جور يادگاريه ديگه...

کوهيار همانجا کادوي تابلو را باز کرد و با ديدن پرتره ابروهايش از تعجب بالا رفت و چشمانش باز تر شد و بعد لبخند وسيعي زد و نگاهم کرد ...حس کردم او هم مانند من ياده آن شب در نمايشگاه افتاده بود ...با اين حال شانه اي بالا انداختم و با لبخند از او فاصله گرفتم به سمت بقيه که روي مبل هاي شرکت نشسته بودند رفتم ....نگين که داشت چيزي را تماشا ميکرد صدايم کرد

-نفس بيا اين ماکت رو ببين

به سمتش رفتم يک ميز شيشه اي ويترين مانندي بود که زير آن يک ماکت بزرگ و زيبا قرار داشت ....با لبخند گفتم

-چقدر قشنگه..

-آره ...کوهيار ميگفت ماکت عمارت پدربزرگشه...ميگفت زمان دانشجوييش با کمک پدرش ساخته

-عاليه...

-آره خيلي قشنگه ...مثله اينکه نتونسته همه ي ماکت هايي که ساخته رو بياره ايران ..ميگفت اين رو هم خيلي با زحمت تا اينجا آورده که يه موقع خراب نشه

سري به نشانه ي تفهيم تکان دادم ...دانيال کنار ما آمد و گفت

-تازه نفس طرح هاش رو نديدي ..توي اتاقشه

-پس بريم ببينيم

نگين گفت-آره بيا بريم

هر سه به سمت اتاق کوهيار رفتيم و من در زدم و آرام وارد شدم کوهيار به محض ديدن ما گفت

-ببخشيد بچه ها الان ميام داشتم هديه ي نفس رو نصب ميکردم روي ديوار

با تعجب به پرتره که مقابل ميز طراحيش روي ديوار نصب شده بود نگاه کردم بچه ها نيز به پرتره نگاه کردند و دانيال گفت

romangram.com | @romangram_com