#اینجا_زنی_عاشقانه_میبارد_-_جلد_دوم_پارت_129
- میدونم از مسببش نمیگذری.اما.نگار
نگاه از شمعدانی های قرمز میگیرم.کلافه ام میکنی هستی! چه میخواهی از جانم؟:
- منم باید ببخشی.
باید؟ هه بخشش هم در زندگی من با جبر است! “باید ببخشی” و من باید ببخشمش! اصلا برای چه؟
نگاهش از سنگریزه های بیرنگ پر میشود! دوباره دل به شمعدانی ها میسپارم تا خالی شدنشان را نبینم.انگشت شصتش را مدام به انگشت اشاره ام میکشد و این یعنی دارد تمرین اسرتس میکند!
- شاید اگر من اینقدر به خوبی های ظاهری و الکی یغما پر و بال نمیدادم.شاید اگه اینقدر هلت نمیدادم.اگر موقعیت برای دیدارتون جور نمیکردم.توام الان سرد نبودی از زندگی.شاید اگر.
پشت دست راستش را به کف دست چپش میکوبد و خسته مینالد:
- میبخشی نگار .مگه نه؟
بی روح تر از این اواخر نگاهش میکنم:
- از چی میترسی؟
نفس عمیقی میکشد و بدون اینکه پلک بزند سنگریزه ها از کوه چشمانش ریزش میکنند!
- از اینکه با منم مثه همه ی این جماعت سرد بشی!
و چه ترس بیموردی.راستی گفت جماعت؟ اوهم میداند که رهام یک عالم است نه یک نفر. بلند میشوم.دستش که برای ادامه نوازش موازی کشیده شدنم در هوا میایستد و “نگار”ی که بی اندازه ارام زمزمه میکند!
برایش چای میاورم.کنارش مینشینم و دل به حادثه چشمانش میسپارم! دلم میخواهد بگویم دلواپسی برای چیست؟ تو هم عین مردهای زندگیِ من بگو بیخیالِ نگار و احوالش.
- نگاهت پره حرفِ نگار.بریزشون بیرون!
که من از دنیای این بیرون دلخوشی ندارم.من از همین دنیای بیرون میترسم! سکوت جواب قشنگتریست وقتی دیگر هیچ کس نیست تا تنهاییم را بچیند! میخواهد دستم را بگیرد، از لمس برای دلجویی و رفع ناراحتی بیزارم.دوری و دوستی را برای همین مواقع گذاشتنددیگر نه؟
جدیدا به یک نظریه کار آمد رسیدم “هرچه دورتر باشید از این نگار اتفاقات کمتر لیز میخورند!”
- نگار جان ! با گوشه گیری با.نگار به خدا که چیزی درست نمیشه! باید سراپاشی. باید جلوی یغما وایسی.باید تمومش کنی این قضیرو.رهام.یغما .همه این گذشته یه دندونه لقه بکن بنداز دور!
اشکی به وسعت تمام غرور خورد شده ام اینبار نه در نگاهم در دلم جمع میشود! هیچ واژه ای به اندازه لق بودنِ رهام درد ندارد.رهام دندان لق است؟ من با یک دندان لق عمری عاشقی کردم؟ ناخوداگاه زمزمه میکنم:
- امکان نداره!
و انگار هزار گام را یک گام کرده! خوشحال از اینکه مرا به حرف آورده :
romangram.com | @romangram_com