#هیچکسان_(جلد_دوم_دژاسو)_پارت_57
سورن – معلومِ که نه، مگه خرم!
حرف سورن که تموم شد سامان گفت : خب بهراد، چه خبر؟
- سلامتی.
چند ثانیه سکوت برقرار شد.به خاطر حضور سامان ، نمی تونستم راحت با سورن حرف بزنم.جَو خیلی سنگین شده بود...سورن هم اون لحظه لال مونی گرفته بود، یه کلمه هم حرف نمی زد.برای خلاص شدن از اون فضا گفتم : اسم ِ پسرتو چی گذاشتی؟
سامان – مانی.
سورن – خیلی اسم مزخرفی ِ.من گفتم بذارید سورنا که با من ست بشه، قبول نکردن.
سامان – چقدر هم که شما دو تا با هم جورید!
سورن – الان تازه اولشه.بذار بزرگ شه، اون موقع می بینی.
سامان – سالی که نکوست از بهارش پیداست.
- این کلا خصلت ِ سورن ِ.عین ِ کله پاچه می مونه، آدم هر چی بزرگ تر میشه بیشتر ازش خوشش میاد.
سورن – مرسی، مخلصم.
- خواهش می کنم.
من صورت ِ مانی رو نمی تونستم ببینم چون دقیقا پشتش به من بود و سرشو چسبونده بود به سینه ی سامان.دلم می خواست قیافه شو ببینم...
- سامان، بی زحمت برش گردون من ببینم چه شکلیِ!
مشخص بود پسره خیلی خوابش میاد و حال و حوصله نداره.وقتی سامان برش گردوند رو به من، یه کم نق زد برای همین دوباره همون شکلی ب*غ*لش کرد.اما توی اون چند ثانیه ی کوتاه تونستم صورتشو ببینم...پسره کپی ِ سورن بود، مخصوصا رنگ چشم ها و حالت لباش.
- به نظرم سورن راست میگه، باید اسمشو می ذاشتین سورنا...خیلی شبیه ِ هم اند!
سامان – جدی؟
- به جان تو ، کپی رایت ِ سورن ِ.اگه موهاشو هم یه رنگ تمیز بزنه با هم عوض میشن.
romangram.com | @romangram_com