رمان اعتراف در دقیقه نود

#اعتراف_در_دقیقه_نود__پارت_23

ببخشید من حالم زیادمساعدنیست پس بااجازتون من میرم ...

هنوزجمله ام کامل نشده بود که مرضیه خانم میون حرفم اومدوگفت :

نه دخترم بهتره که خودتم باشی !

بااین حرفش انگاریه سطل آب سرد روم ریختند . سرجام خشک شدم وعقب عقب برگشتم ونشستم . قدرت هیچگونه حرکتی رونداشتم . خدایا اینا می خواستن منو زجرکش کنن. پاهام مثل سنگ به پارکت کف اتاق چسبیده بود. باصدای مرضیه خانم به خودم اومد.

من واقعاً شرمنده ی شماهستم آقای رحیمی ! من نمیدونم بابت اتفاقات اخیرچطوری ازشما وخانواده تون خصوصاً تاراجون معذرت خواهی کنم .

درحین صحبتهای مرضیه خانم سرم روآروم بالاآوردم وبه چهره ی مامان وبابا نگاه کردم بیچاره ها چشماشون ازتعجب گردشده بودوازهیچی سردرنمی آوردند که مامان گفت:

این چه حرفیه مرضیه خانم بابت کاری که حکمت خداست که نمی خواد معذرت خواهی کنید. این شتریه که درخونه ی هرکسی می خوابه وپیروجوون هم نداره .

مرضیه خانم آهی کشیدوبادست اشکی روکه ازگوشه ی چشمش درحال چکیدن بود پاک کردوگفت :

فریباخانم من راجع به چیز دیگه ای حرف می زنم ومن من کنان ادامه دادمن همه چیزرودرمورد تاراجون وبهمن می دونم .

وباکمی مکث گفت :

من وآقای زمانی می دونیم برای تاراجون چه اتفاقی افتاده وبعدتوچشمای بابا ومامان نگاه کرد تاتاثیرحرفاش روتواونا ببینه .

مامان وبابا رونگوکه هم عصبانی وهم خجالت زده شده بودند وکاردشون می زدی خونشون درنمی اومد.

romangram.com | @romangram_com