#برده_رقصان_پارت_52
نرده برد، و او را واژگون نگاه داشت و انگشتانش مچ پای قهوه ای رنگ لاغرش را گرفت. کف در اطراف دهان
دخترک خشک شده بود. استاوت با یک حرکت او را به داخل آب پرتاب کرد. من فریاد زدم. «ند» چنان سیلی
محکمی به صورتم زد که روی عرشه افتادم. موقعی که بلند شدم پسری را که حدود سن خودم بود دیدم که از میان
گروه بردگان ساکتی که زیر برزنت چمباتمه زده بودند، به من زل زده بود. نمی توانستم حالت قیافه اش را بخوانم،
شاد از ورای من به ساحل سرزمینی نگاه می کرد که او را از آنجا ربوده بودند.
ناخدا در خلال یکی از دیدارهایش، در ساحل خبری دریافت کرده بود. یکی از دو کشتی امریکایی که قرار بود در
ساحل آفریقا پاسداری دهد، در دماغۀ «پالماس» نزدیک ساحل «ویندوارد» دیده شده بود. با داشتن حدود صد برده
در انبارهایمان، ناخدا در این التهاب بود که مبادا انگلیسیها خبر را به گوش امریکایی ها رسانده باشند. به نظر می
رسید که نیروی دریایی انگلیس یک هدف در سر داشت و آن این بود که از تجارت خدادادی ناخدا کاتورن
جلوگیری کند.
هوا به طرز وحشتناکی گرم شده بود. خورشید از آغاز طلوع خود، ما را با اشعه اش کلافه می کرد. جیرۀ آبمان دوباره
کم شده بود و من با دهانی که مانند خاکستر خشک بود انجام وظیفه می کردم. دیگر در انبار به جستجوی موشها
نمی رفتم. کار جدید به من محول شده بود خالی کردن سطلهای مستراحی که بنیامین استاوت به من تحویل می داد،
و خود با حرکت از روی بدنهای خمیده ای که در انبارها بودند پی کار خود می رفت، گویی روی سنگفرش گام برمی
داشت.
هنگامی که دریافتم پس از این همه روز به «سائوتومه» می رویم، احساس آرامش کردم. سائوتومه جزیره ای در
جنوب بود که پرتغالیها در چنگ داشتند و قرار بود که از آنجا آب و غذا بگیریم.
پس از آن در امتداد خط استوا به سوی غرب، و سپس به شمال غربی تا جزایر دماغۀ سبز می رفتیم.
کلادیوس شارکی به من گفت که از آنجا سرعت می گیریم؛ چون، می توانستیم خود را به مسیر وزش بادهای شمال
شرقی برسانیم و به یاری شانس در عرض سه هفته به آبهای کوبا برسیم.
فکر می کردم که نیمی از این سفر به پایان رسیده؛ اما، اکنون به نظر می رسید که تازه شروع شده است.
نیکلاس اسپارک روی آب راه می رود
پرویس به دنبالۀ داستانی که نقل می کرد گفت:
- ...و بعد یکی یکی برده ها و کارکنان کشتی نابینا شدند، و ناخدا و افسران از ترس گرفتن این مرض وحشتناک در
romangram.com | @romangram_com