رمان اگر چه اجبار بود

#اگر_چه_اجبار_بود_پارت_123


نگام کرد. وقتی خنده ام رو دید با حرص گفت:

ـ بله بخند! تو نخندی کی بخنده؟! نوبتِ منم می رسه! صبر کن و ببین خانوم! فعلا برگِ برنده دستته، اما این رو تو مخت فرو کن که همیشه در رو یه پاشنه نمی چرخه عزیزم!

« عزیزم » اش رو با یه حرص خاصی گفت. دیگه از تهدیدا و حرفاش نمی ترسیدم. حضور عمه خانوم خیلی بهم جسارت داده بود!

آروین بی خیال وسایل تو چمدونش شد. چمدونش رو گوشه ی اتاق ولو کرد و روی تخت دراز کشید! دستاش رو قلاب کرد و گذاشت زیر سرش و گفت:

ـ بهت بگما من رو زمین خوابم نمی بره! تو رو زمین می خوابی منم این جا!

ـ اِ؟ بعد اون وقت فکر نمی کنید زیادی بهتون خوش می گذره؟ می خوای اگه دوست دارین تا صبح بالای سرتون باشم و با بادبزن بادتون بزنم؟!

آروین موذیانه لبخندی زد و گفت:

ـ فکر بدی هم نیستا! رو پیشنهادت فکر می کنم!

اخم کردم و گفتم:

ـ من رو زمین بخوابم کمر درد می گیرم!

آروین یه دفعه عین جن زده ها بلند شد و رو تخت نشست. چپ چپ نگام کرد و گفت:

ـ نکنه می خوای هر دومون رو تخت بخوابیم؟ هـــــوم؟ نظرت چیه؟ تو رو خدا تعارف نکنیا.

لبخند بدجنسانه ای زدم و گفتم:

romangram.com | @romangram_com