#چشم_هایی_به_رنگ_عسل_پارت_73
شدیدا سرگرم ساختن فایل جدید و دردسرهای مربوط به آن بودم که تلفن روی میزم زنگ زد:
- سلام سیندرلای کوچولو دست پاره پوره! خسته نباشید!
خنده ام گرفت.
- سلام باز چه خبر شده؟!
- ای بابا! کجای کاری دختر خوب؟ من یه ربعه که جلوی در منتظر جنابعالی ام!
- وای ببخشید .اصلا متوجه زمان نبودم!ولی شایان جان، من هنوز کمی از کارم مونده.....
با عصبانیت حرفم را قطع کرد:
- مونده که مونده!نمی خوای بگی که با اون دستت اضافه کاری هم می کنی؟ سریع بیا پایین منتظرم!
و بدون آنکه منتظر جواب من باشد تماس را قطع کرد. درمانده شدم .نگاهی به همکارها انداختم و به ناچار بسمت دفتر فرزاد .با دیدن من، لبخندی زد و خودکارش را روی پرونده زیر دستش رها کرد .
- اتفاقی افتاده؟!
- ببخشید آقای متین! اگه اجازه بدید من مرخص بشم .البته یک کمی از کارام مونده، ولی قول می دم فردا اول وقت بهشون رسیدگی کنم
با نگاهی مملو از مهربانی لبخند زد:
- اصلا موردی نداره! ببخشید که خسته ات کردم .برو منزل و به فکر کار هم نباش!
سپس انگار که چیزی را بخاطر آورده باشد، با دلواپسی پرسید:
- ولی چطوری میخوای بری، تو که نمی تونی رانندگی کنی؟!
- من رانندگی نمی کنم، برادرم اومده دنبالم
- بسیار خب، خیالم راحت شد .برو با خیال راحت استراحت کن!
تشکری کردم و به اتفاق الهام از شرکت خارج شدم .در بین راه جریان تلفن شایان و عصبانیتش را تعریف کردم و خندیدیم .بمحض نشستن در ماشین، شایان را مخاطب قرار دادم:
- از کی تا حالا اینقدر دیکتاتور شدی که من خبر ندارم؟! تو که از این اخلاقها نداشتی؛ خدا به داد زنت برسه!
لحن شوخ من ، او و الهام را به خنده انداخت .جواب داد:
- از وقتی که جنابعالی به فکر سلامتی ات نیستی، آخه دختر کی گفته تو با این وضعیت اضافه کاری هم وایستی؟ بد می گم خانم پناهی؟
romangram.com | @romangram_com