رمان چشم هایی به رنگ عسل

#چشم_هایی_به_رنگ_عسل_پارت_131

لبخند جذاب زد و آهسته به سمتم آمد.

- من که بارو نمی کنم چون تو اصلا دروغگوی خوبی نیستی، اینو یادت باشه!

دو قدم به عقب برداشتم و به میز چسبیدم.

- ای وای فرزاد، کجا داری می آیی؟! بابا من که خبر نداشتم مهمون داریم . من نمی دونستم که مهران هم اونجاست .امیدوارم باور کنی که دارم راست می گم .

روبرویم ایستاد و با نگاهی متعجب و لبخندی عمیق تر، سرتاپایم را از نظر گذارند .

- باور می کنم عزیزم! مگه من پرسریدم کی اونجا بود کی نبود؟ فقط گفتم تو اصلا بلد نیستی دروغ بگی چون نگاهت رسوات می کنه ! حالا تو چرا اینقدر ترسیدی؟ مگه من لول خورخوره ام؟!

- خب تو با این کارهات آدمو می ترسونی دیگه! برو کنار میخوام به کارهام برسم، دیر شد!

قهقهه مستانه ای سر داد و یکی از گلهای داخل گلدان را برداشت و عقب گرد کرد .

- حالا که این جوریه منم این گل رو می برم ، چون تو به حرفم گوش نکردی! حالا بلند شو پرونده ای رو که روی میز آقای صالحیه، بردار و بیار به اتافم !

لحظه ای با خود اندیشیدم که او هم درست مثل شایان است .نمی دانم از اینکه حرص مرا در آورد چه لذتی می برد؟ با دلخوری سرم را به جانبی دیگر گرفتم و گفتم:

- من نمی یام توی دفترت! خودت زحمت پرونده رو بکش«please »!

با تعجب ایستاد و مرا نگاه کرد .

- به به، چشمم روشن! از کی تا حالا؟ تو می آیی به دفتر من، اونم همین الان « ok »؟

لحظه ای سکوت کرد و سپس با لحن مهربانی گفت:

- چیه ؟ نکنه می ترسی؟

خوب می دانست که چگونه باید احساسات مرا قلقلک بدهد . بلافاصله گردنبند را در کیفم گذاشتم و ایستادم .

- نخیر ، محض اطلاع جنابعالی بگم که بنده از هیچ چیز نمی ترسم!

و در دل گفتم:

- هر چند که تو واقعا ترسناکی! هیولای مرموز و دوست داشتنی!

پس از برداشتن پرونده، همراه او به دفترش رفتم و مشغول رسیدگی به کارها شدم ....

« آخر فصل ۸ »


romangram.com | @romangram_com