#عروس_گیسو_بریده_پارت_15
- خفه شو... خفه شو الهام... بسه دیگه هرچی حرف مفت زدی...
کتش را از روی تخت برداشت و بدون توجه به اشک های همسرش که جاری بود، در ورودی ساختمان را به شدت کوبید و از خانه خارج شد.
شدت عصبانیتش را میشد از شنیدن صدای وحشتناک چرخش لاستیک بر روی آسفالت فهمید.
الهام همانجا روی زمین نشست. در حالیکه نفسهای عصبی میکشید زیر لب میگفت:
- پس یه چیزی هست... بی هیچی نمیشه...دارم برات آساره خانم... بشینو تماشا کن... پا توی زندگیِ من میذاری... واسه شوهر من تور پهن میکنی دختره ی... به روزگار سیاه می نشونمت... کاری میکنم که از این شهر بری... فقط تماشا کن... به من میگن الهام نه برگ چغندر...
********************
خاطرات روناهی
نگاهش را دور تا دور دیوارهای کاهگلی و نم کشیده چرخاند. چند روز بود که در این انباری حبسش کرده بودند؟
شمارش ساعت ها و روزها از دستش در رفته بود. یکروز، دو روز، یک هفته... یکماه... اصلا نمیدانست که چند روز است در این مکانِ تنگ و تاریک که از آن برای زایمان گوسفندها استفاده میشد و همیشه از دیدن آن وحشت داشت، زندانی شده است. آنهم به جرم بی گناهی...!
گناهی که برای او گناه حساب شده بود و برای دیگران نه...! چرا؟ چون او دختر رییس ایل بود. دختر حسام بیگ کُرمانج. کسیکه سر کردگی یکی از بزرگترین ایلهای کرمانج شمال خراسان را بر عهده داشت... همین بس بود که دختر رییس یک قبیله باشی تا جرمها و حکم داده شده برای گناهانت با دیگران فرق کند...
شامه اش به بوی بد خونِ پیچیده شده در انبار که همیشه در فصل تابستان بیداد میکرد، عادت کرده بود.
با دستانی ناتوان و لرزان ناشی از غذا نخوردن به دلیل اعتصاب غذایی در این مدت زندانی بودن، نوار چنگک دارِ از پول پوشیده شده ی روی سرش را برداشت. دست به شال قرمزش برد و گره ی آن را باز کرد. شال قرمزش از روی سرش سُرید و روی پاهای دراز کرده اش افتاد. شال مشکی زیر آن را هم باز کرد. دستش به سمت موهایش رفت... با تمام شدن موها به زیر گوشهایش، اشک در چشمانش جوشید. تا قبل از زندانی شدن در این دخمه، موهایش تا زیر کمرش بود . قهوه ایِ تیره، زیبا و پر پشت...
در انباری باز شد و قامت صنوبر خواهر ناتنی اش در آستانه ی درظاهر شد. با تابیدن نور از بیرون انبار به صورتش طبق معمول این چند روزه ناخودآگاه ساعدش به سمت چشمانش رفت و آن ها را پوشاند. به سایه ی سر برادران مهربانش، چشمانش چند وقتی بود که با روشنایی خداحافظی کرده بودند و آنچه میدید تاریکی انبار پر از کَنه و خون خشک شده بود...!
صنوبر پا به داخل گذاشت. خشمناک و عصبانی غرید:
- نمیدونم چرا آقاجان مجبورم میکنه که روزی چند بار برات غذا بیارم وقتی که تو اعتصاب کردی و هیچی نمیخوری...؟
در حالیکه ساعدش روی چشمهایش بود با سستی و ضعفی که در صدایش موج میزد گفت:
- در انبارو ببند. نور بیرون اذیتم میکنه...!
صنوبر پوزخندی زد و گفت:
- تو ده روزه که اینجا زندونی شدی و خبر نداری که برادر عاشقِ سینه چاکِت امروز بعد از ظهر دم تمام چادرها شکلات پخش میکرد و واسه جشن دامادیِ فردا شبِ خداداد همه رو دعوت میکرد...
روناهی دست از روی چشمانش برداشت... چیزی که در ذهنش گذشت را نمیخواست باور کند و دوست داشت جزو توهم همین چند روزه اش باشد که به سراغش می آمدند و مثل خوره او را نابود میکردند. تمام انرژی اش را جمع کرد و لب زد:
- دامادیه کی..؟ خداداد...؟ نه...! نمیتونه درست باشه... دروغه!
- هِه ... وقتی آقاجان میگه تو ساده ای تو روش وایمیستی و میگی نه...! دخترکِ ساده... عاشق سینه چاکِت فردا شب دامادیشه...! تویی که خودتو به خاطر اون رسوا کردی... وگرنه اون به فکر آبروشه... !
امواج اشک در چشمانش بازی میکردند:
- اون منو دوست داره...! خودش گفت... اگه دوست نداشت راضی نمیشد که با هم فرار کنیم...! حتما به زور وادارش کردن... !
- به زور یا بی زور... فردا شب دامادیشه... !
با ته مونده ی انرژی اش پرسید:
romangram.com | @romangram_com