#خورشـیـد_نیمــه_شب_پارت_74
ﮐﻨﻢ. ﯾﻪ ﺟﺎﯾﯽ ﻫﻤﯿﻦ دور و ﺑﺮاﺳﺖ، وﻟﯽ اوﻧﻮ ﻣﺠﺒﻮر ﻧﮑﺮدن از ﺑﺮاﻧﮑﺎر اﺳﺘﻔﺎده ﮐﻨﻪ. «
ﭼﻬﺮه ي ﻣﺘﻔﮑﺮ او را دﯾﺪم ، ﺷﮏ و ﺗﺮدﯾﺪ از ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻣﻮج ﻣﯽ زد، وﻟﯽ اﯾﻦ ﺗﻐﯿﯿﺮات ﺟﺰﺋﯽ از دﯾﺪ ﺗﺎﯾﻠﺮ ﭘﻨﻬﺎن ﺑﻮد.
او ﺑﺎ ﺣﯿﺮت ﻣﯽ اﻧﺪﯾﺸﯿﺪ : اون ﺧﻮﺷﮕﻠﻪ ، ﺑﺎ اﯾﻨﮑﻪ ﺧﯿﻠﯽ آﺷﻔﺘﻪ اس . ﺑﺎز ﻫﻢ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﻤﯽ ﺧﻮره... ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺎ ﺧﻮدم ﺑﺒﺮﻣﺶ ﺑﯿﺮون . ﺗﺎ ﯾﻪ ﺟﻮري ﺟﺮﯾﺎن اﻣﺮوز رو از دﻟﺶ در ﺑﯿﺎرم...
و ﺑﻌﺪ ﻣﻦ در راﻫﺮو ﺑﻮدم ، در راه اﺗﺎق اورژاﻧﺲ، ﺑﺪون اﯾﻨﮑﻪ ﺑﺮاي ﯾﮏ ﻟﺤﻈﻪ ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ ﮐﻪ دارم ﭼﻪ ﮐﺎر ﻣﯽ ﮐﻨﻢ. ﺧﻮﺷﺒﺨﺘﺎﻧﻪ، ﯾﮏ ﭘﺮﺳﺘﺎر ﻗﺒﻞ از اﯾﻨﮑﻪ ﻣﻦ ﺑﺘﻮاﻧﻢ داﺧﻞ ﺑﺮوم وارد
اﺗﺎق ﺷﺪ- ﻧﻮﺑﺖ ﻋﮑﺴﺒﺮداري ﺑﻼ ﺷﺪه ﺑﻮد. در ﮔﻮﺷﻪ اي ﺗﺎرﯾﮏ ﺑﻪ دﯾﻮار ﺗﮑﯿﻪ دادم و، ﺳﻌﯽ ﮐﺮدم ﺧﻮدم را ﻧﮕﻪ دارم. اﻫﻤﯿﺘﯽ ﻧﺪاﺷﺖ ﮐﻪ ﺗﺎﯾﻠﺮ ﻓﮑﺮ ﻣﯽ ﮐﺮد او ﺧﻮﺷﮕﻞ اﺳﺖ .
ﻫﺮﮐﺴﯽ ﻣﻤﮑﻦ ﺑﻮد ﻣﺘﻮﺟﻪ آن ﺑﺸﻮد . ﻫﯿﭻ دﻟﯿﻠﯽ ﻧﺪاﺷﺖ ﮐﻪ اﺣﺴﺎس ﮐﻨﻢ... ﻣﻦ ﭼﻪ اﺣﺴﺎﺳﯽ داﺷﺘﻢ؟ آزرده ﺑﻮدم؟ ﯾﺎ ﻋﺼﺒﺎﻧﯽ ﺑﻪ ﺣﻘﯿﻘﺖ ﻧﺰدﯾﮏ ﺗﺮ ﺑﻮد؟ اﯾﻦ ﻫﯿﭻ ﻣﻔﻬﻮﻣﯽ ﻧﺪاﺷﺖ.
ﺗﺎ ﺟﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ ، ﻫﻤﺎن ﺟﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﻮدم اﯾﺴﺘﺎدم، وﻟﯽ ﺻﺒﺮم ﺗﻤﺎم ﺷﺪ و ﺑﻪ ﺳﻤﺖ اﺗﺎق رادﯾﻮﻟﻮژي ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ . او ﺑﻪ اﺗﺎق اورژاﻧﺲ ﺑﺮﮔﺸﺘﻪ ﺑﻮد ، وﻟﯽ ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ وﻗﺘﯽ ﭘﺮﺳﺘﺎر
ﭘﺸﺘﺶ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﻮد ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﻋﮑﺲ او ﺑﯿﻨﺪازم. وﻗﺘﯽ آن را دﯾﺪم آراﻣﺘﺮ ﺷﺪم. ﺳﺮش ﺻﺪﻣﻪ ﻧﺪﯾﺪه ﺑﻮد. ﻣﻦ ﺑﻪ او آﺳﯿﺒﯽ ﻧﺰده ﺑﻮدم. ﮐﺎرﻻﯾﻞ ﻣﻦ را در آﻧﺠﺎ دﯾﺪ .
ﺑﻬﺘﺮ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯿﺎي .
ﻓﻘﻂ ﻣﺴﺘﻘﯿﻢ ﺑﻪ ﺟﻠﻮ ﺧﯿﺮه ﺷﺪم. ﻣﺎ ﺗﻨﻬﺎ ﻧﺒﻮدﯾﻢ، راﻫﺮو ﻫﺎ ﭘﺮ از ﻣﺴﺌﻮﻻن ﺑﯿﻤﺎرﺳﺘﺎن و ﻋﯿﺎدت ﮐﻨﻨﺪه ﻫﺎ ﺑﻮد.
آه، ﺑﻠﻪ. او ﻋﮑﺲ ﻫﺎ را روي ﻻﯾﺖ ﺑﻮرد ﮔﺬاﺷﺖ، وﻟﯽ اﺣﺘﯿﺎﺟﯽ ﻧﺒﻮد ﮐﻪ دوﺑﺎره ﻧﮕﺎه ﮐﻨﻢ. اون ﮐﺎﻣﻼً ﺣﺎﻟﺶ ﺧﻮﺑﻪ. آﻓﺮﯾﻦ، ادوارد.
ﺻﺪاي رﺿﺎﯾﺖ ﭘﺪرم ﻣﺨﻠﻮﻃﯽ از واﮐﻨﺶ ﻫﺎ در ﻣﻦ ﺑﻪ وﺟﻮد آورد. ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ ﺧﻮﺷﻨﻮد ﺑﺎﺷﻢ، ﻋﻼرﻏﻢ اﯾﻨﮑﻪ ﻣﯽ داﻧﺴﺘﻢ ﮐﺎري را ﮐﻪ اﻻن ﻗﺼﺪ اﻧﺠﺎﻣﺶ را داﺷﺘﻢ ﺗﺎﯾﯿﺪ ﻧﻤﯽ ﮐﺮد.
romangram.com | @romangram_com