#خورشـیـد_نیمــه_شب_پارت_1
"ﻓﺼﻞ اول"اوﻟﯿﻦ ﻧﮕﺎه
اﯾﻦ زﻣﺎﻧﯽ از روز ﺑﻮد ﮐﻪ آرزو ﻣﯽ ﮐﺮدم اي ﮐﺎش ﻣﯽ ﺷﺪ ﺑﺨﻮاﺑﻢ . دﺑﯿﺮﺳﺘﺎن . ﯾﺎ ﺷﺎﯾﺪ ﺑﺮزخ ﺑﺮاي آن اﺳﻢ ﻣﻨﺎﺳﺐ ﺗﺮي ﺑﻮد . اﮔﺮ راﻫﯽ وﺟﻮد داﺷﺖ ﮐﻪ ﺑﺎ آن ﻣﯽ ﺷﺪ ﺑﺮاي ﮔﻨﺎﻫﺎﻧﻢ
ﻣﺠﺎزات ﺷﻮم ، ﻫﻤﯿﻦ ﺑﻮد. ﯾﮑﻨﻮاﺧﺘﯽ ﭼﯿﺰي ﻧﺒﻮد ﮐﻪ ﺑﺘﻮاﻧﻢ ﺑﻪ آن ﻋﺎدت ﮐﻨﻢ . ﻫﺮ روزي ﮐﻪ ﻣﯽ ﮔﺬﺷﺖ ﺑﻪ ﻃﻮر ﻧﺎﺑﺎوراﻧﻪ اي ﺧﺴﺘﻪ ﮐﻨﻨﺪه ﺗﺮ از روز ﻗﺒﻞ ﺑﻮد. ﺑﻪ ﺗﺮك ﺧﻮردﮔﯽ ﮔﻮﺷﻪ
ي دﯾﻮار ﮐﺎﻓﻪ ﺗﺮﯾﺎ ﺧﯿﺮه ﺷﺪه ﺑﻮدم و در آن ﻧﻘﺶ ﻫﺎﯾﯽ را ﺗﺼﻮر ﻣﯽ ﮐﺮدم ﮐﻪ وﺟﻮد ﻧﺪاﺷﺖ . اﯾﻦ راﻫﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﺎ آن ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ ﺻﺪاﻫﺎﯾﯽ را ﮐﻪ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺟﺮﯾﺎن آب در ﺳﺮم ﻣﯽ ﭘﯿﭽﯿﺪ
را ﺳﺎﮐﺖ ﮐﻨﻢ . ﻫﺰاران ﻫﺰار ﺻﺪاﯾﯽ را ﮐﻪ از ﺧﺴﺘﮕﯽ ﻧﺎدﯾﺪه ﻣﯽ ﮔﺮﻓﺘﻢ . ﮐﻢ و ﺑﯿﺶ ﺗﻤﺎم اﻓﮑﺎرﺷﺎن را ﻣﯽ ﺷﻨﯿﺪم . اﻣﺮوز ، ﻫﻤﻪ ي ﻓﮑﺮﻫﺎ ﻣﻌﻄﻮف ﻣﻮﺿﻮع ﭘﯿﺶ ﭘﺎ اﻓﺘﺎده ي
آﻣﺪن ﯾﮏ داﻧﺶ آﻣﻮز ﺟﺪﯾﺪ ﺑﻮد . ﭼﻬﺮه ي ﺟﺪﯾﺪ را ﺑﻪ ﺗﮑﺮار و از ﺗﻤﺎم زاوﯾﻪ ﻫﺎ از ﻓﮑﺮي ﭘﺲ از ﻓﮑﺮ دﯾﮕﺮ، دﯾﺪه ﺑﻮدم . ﻓﻘﻂ ﯾﮏ دﺧﺘﺮ ﻋﺎدي . ﺷﻮر و ﻫﯿﺠﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ورود
او ﺑﻪ وﺟﻮد آﻣﺪه ﺑﻮد ﺑﻪ ﻃﻮر ﮐﺴﻞ ﮐﻨﻨﺪه اي ﻗﺎﺑﻞ ﭘﯿﺶ ﺑﯿﻨﯽ ﺑﻮد . ﻣﺜﻞ ﻧﺸﺎن دادن ﯾﮏ ﺷﯽء ﺑﺮاق ﺑﻪ ﯾﮏ ﮐﻮدك . از ﻫﻤﺎن اول ﻧﯿﻤﯽ از ﭘﺴﺮان ﺧﻮاب ﻧﻤﺎ ﺧﻮدﺷﺎن را ﻣﻌﺸﻮق او
ﻣﯽ دﯾﺪﻧﺪ ، ﻓﻘﻂ ﺑﻪ اﯾﻦ دﻟﯿﻞ ﮐﻪ او ﭼﯿﺰي ﺟﺪﯾﺪي ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﻪ آن زل ﺑﺰﻧﻨﺪ . ﺑﺮاي ﺳﺎﮐﺖ ﮐﺮدن ﺻﺪاﯾﺸﺎن ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺗﻼش ﮐﺮدم . ﭼﻬﺎر ﺻﺪا را ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ رﻋﺎﯾﺖ ادب ﻧﺸﻨﯿﺪه ﻣﯽ ﮔﺮﻓﺘﻢ ، ﻧﻪ
اﯾﻨﮑﻪ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ آﻧﻬﺎ ﺑﯽ ﻣﯿﻞ ﺑﺎﺷﻢ : ﺧﺎﻧﻮاده ام ، دو ﺑﺮادر و دو ﺧﻮاﻫﺮم ، ﮐﻪ دﯾﮕﺮ ﺑﻪ ﻧﺪاﺷﺘﻦ ﺣﺮﯾﻢ ﺧﺼﻮﺻﯽ در ﺣﻀﻮر ﻣﻦ ﻋﺎدت ﮐﺮده ﺑﻮدﻧﺪ و ﺑﻪ ﻧﺪرت ﺑﻪ اﯾﻦ ﻣﻮﺿﻮع ﺗﻮﺟﻪ ﻣﯽ
ﮐﺮدﻧﺪ . ﺗﺎ ﺟﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻣﯽ ﺷﺪ ﺳﻌﯽ ﻣﯽ ﮐﺮدم ﺑﻪ اﻓﮑﺎرﺷﺎن ﮔﻮش ﻧﺪﻫﻢ . ﺗﻤﺎم ﺗﻼﺷﻢ را ﻣﯽ ﮐﺮدم وﻟﯽ ﻫﻢ ﭼﻨﺎن... ﻣﯽ داﻧﺴﺘﻢ . ﻣﯽ اﻧﺪاﺧﺖ و ﻏﺮق رزاﻟﯽ ﻣﺜﻞ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺑﻪ ﺧﻮدش ﻓﮑﺮ
ﻣﯽ ﮐﺮد . او داﺷﺖ ﺑﻪ ﺑﺎزﺗﺎب ﻧﯿﻤﺮخ ﺧﻮدش در ﺷﯿﺸﻪ ﻫﺎي ﻋﯿﻨﮏ ﯾﮏ ﻧﻔﺮ ﻧﮕﺎه در ﺑﯽ ﻧﻘﺼﯽ ﺧﻮدش ﺷﺪه ﺑﻮد . ذﻫﻦ رزاﻟﯽ ﯾﮏ اﺳﺘﺨﺮ ﮐﻢ ﻋﻤﻖ ﺑﻮد ﺑﺎ ﺟﻬﺶ ﻫﺎي اﻧﺪك .
romangram.com | @romangram_com