رمان آنیوتا

#آنیوتا_پارت_113

مچنتی گرمای تن و گردی نرم سینه اش را حس می کرد . بدون حرکت ایستاده بود و می ترسید این احساس نزدیکی را از دست بدهد و حرکت نمی کرد .

دختر هم خودش را عقب نمی کشید و مثل اینکه خودش را محکمتر به او می چسباند ، ولی شاید ... این موضوع به نظرش می رسید .



بالاخره مچنتی فقط برای اینکه سکوتی را که دیگر پر معنا و سنگین شده بود بشکند با صدای گرفته ای گفت :

- حالاست که یک بارانی قابل تبدیل به چادر به درد می خورد .



- باران را ، باران را که مثل سیل می آید ...



در واقع باران سیل آسا می بارید و گوش تیز مچنتی نه تنها زنگ ریزش باران بلکه صدای جریان آبی را که در امتداد پیاده روها جاری بود می شنید . غرش رعد حالا دیگر بالای سرشان بود به طوریکه زمین می لرزید و دیگر شبیه شلیک دور دست آتشبارها نبود بلکه عینا مانند انفجار گلوله های توپهای کالیبر بزرگ بود .



مچنتی در زیر بارانی با اینکه هر دویشان را نمی پوشاند و فقط روی سرشان بود ، احساس نوعی ارامش می کرد . او از خلال صدای باران صدای نفس دختر را می شنید و رایحه گیسوان خیسش را استشمام می کرد . دلش می خواست او را به خودش بچسباند و صورت مرطوبش را که این همه به صورتش نزدیک بود ببوسد . ولی به نیروی اراده این میل را که مدام در وجودش بالا می گرفت در خودش

می کشت و با خود می گفت : نه ، نه ، این یک بازی غیرنجیبانه خواهد بود . وقتی که باندها را درآوردند ، آن وقت .



غرش رعد انگار آهنگ خود را تغییر داد .



مچنتی پرسید :

- باران دارد قطع می شود ، نیست ؟




romangram.com | @romangram_com