نوشته: مریم دغاغلہ

گمگشتہ از دنیایے دور سوے تو آمدھ ام آهستہ .....آهستہ آمدھ ام بمانم تاهمیشہ ....دراین خانہ خانہ اے ڪہ آن هنگام ....ڪہ تو نقاب از چهره برمی داری زیباتر می شود. بہ تشنہ ای می مانم شاید عشق تو خون بہایے باشد برای رفع این عطش خستہ و تنهایم اما ناتوانم مقابل سنگدلے هاے واهے ات مضعوفم و توانایے هایت ....بر قاب ڪوچڪ دلم چیره است نگاه سرخ مغرورت را دوست میدارم تو نیز اندڪے مرا دوست تر بدار +دوستت دارم و تو نمیدانے ....چقدر خواستنت سخت است میان ...خون آبه خوردن هایم و تو نمیخوانے آتش شعلہ ور عشقم را در نے نے چشمان سرخم و این منم مقابل تو وچند نقطہ چین.